DSC88

nic. Może wówczas być lak, że zrobiliśmy coś, co zdziwiło zarówno nas samych, jak i bliskie nam osoby. Takie otwarcie może być bardzo potrzebno dla dalszego funkcjonowania jednostki.

Samopcrcepcja. jak twierdzy Luft i Herrington, powoduje, ż.o ludzie przoja -wiąją różne style interpersonalne (rysunek 57), które nazywają A. Ił, Ć i D.

Styl A jest charakterystyczny dla tych osób. które przejawiają pewne zbliżenie w stosunkach międzyludzkich, zdominowane jednak przez swoje nioznuno tereny'. Jednostki te na ogól unikają otwarcia sięjub zależności. Dlatego leż. projektują swój wizerunek tak, że jest on surowy, odległy i/lub niekomunikatywny.

W stylu B, dominującym oknem jest „obsznr ukryty*' lub inaczej „fasada”. Charakteryzują się nim jednostki, któro bardzo pragną kontaktu z innymi osobami, ale również bardzo boją się otwarciu i nu ogół nie ułtijti innym. Niektóre z nich są świadome tej fasady i mimo to nic pozbywają się jej, tracąc zaufanie, zwłaszcza u osób też preferujących styl B.

W stylu C, dominującym jest „ślepy obszar”. Osoby reprezentujące ten styl są przewrażl i wionę jia punkcie opinii o sobie i na ogól są nieświadome tego, jak oddziałyyyuiąjia innych, i jak są przez nich odbierano. Jednostki porozumiewające się z takimi ludźmi często czują, że ich pomysły i sugestie są przyjmowane z rezerwą. W związku z tym przejawiają ?łość i wrogość we wzajemnych relacjach.

W stylu zachowania D, dominującym jest „otwarty obszar” lub inaczej „obszar swobodnej działalności”. Stosunki między jednostkami oparte są na szczerości, otwartości i wyczuleniu na potrzeby innych.

Komunikowanie, charakteryzujące się różną głębokością i znaczeniem ma szanse powodzenia wówczas, gdy partnerzy mają trochę wspólnego „otwartego obszaru”. Kształtowanie wzajemnych relacji interpersonalnych i ich utrzymywanie wymaga zwiększania „obszaru otwartego”, a jednocześnie zmniejszaniu pola ukrytego, ślepego i nieznanego.

Zauważamy, że większość z nas nosi symboliczne obrazy siebie i innych. Razem, obrazy te tworzą pamięciowy „collage”* Zawiera on na ogół: przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłe wyobrażenie o nas samych i współdziałającymi z nami ludźmi. Jeżeli przyjrzymy się swoim różnym wizerunkom, okaże się, że to, jak każdy z nich wygląda zależy od tego, kiedy dany obraz został ukształtowany, w jakim środowisku przebywała jednostka oraz czym charakteryzowali się ludzie, z którymi ona komunikowała się. Każdy z obrazów odkrywa coś innego o nas, ponieważ zmieniamy się w czasie, z sytuacji na sytuację i z roku na rok. Pożądane jest, jak twierdzą Gamble i Gamble (1987), obserwowanie siebie w akcji, kontrolowanie samopercepcji, udzielanie odpowiedzi na