8748916511

spostrzeżeń reportera. Ich umiejętności w tym zakresie kontrastowały korzystnie z fragmentami wypowiedzi N. Te ostatnie z kolei należały wprawdzie do najlepszych, ale uczniowie-reporterzy przedstawiali w nich tylko krótkie, monotonne, choć czasami dość zręczne zakończenia opisywanej relaqi. Informowali o tym, co robili pod koniec zdarzenia, zaś elementy komentarza kryły się w subiektywnie wypowiadanym zdaniu, które niekoniecznie musiało oddziaływać na odbiorcę.

Na podstawie poczynionych obserwaq'i można mówić o dużych trudnościach w wyrażaniu własnego zdania i rozwijaniu wypowiedzi, a także - co również jest bardzo istotne - w jej uporządkowaniu kompozycyjnym. Lekarstwem na wskazane tu niedostatki może być zastosowanie przez nauczyciela odpowiednich ćwiczeń (słownikowych, stylistycznych i kompozycyjnych), przygotowujących ucznia do sprawnego redagowania wypowiedzi pisemnych. Tylko przyjęcie przez polonistę takiego sposobu postępowania metodycznego, które będzie uporządkowanym i ciągłym wdrażaniem młodego człowieka do kształcenia łączącego w równym stopniu zagadnienia kulturowo-literackie z językowymi, zaowocuje lepszą umiejętnością odbioru różnych tekstów oraz sprawnością strukturalno-kompozycyjną wypowiedzi uczniowskich.

Zredagowane przez piętnastolatków reportaże pozwoliły określić rolę ucznia-reportera. W tekstach badanych klas występowały cztery spośród pięciu wyodrębnionych przez K. Wolnego²³ funkqi, jaką może pełnić podmiot mówiący w reportażach o charakterze publicystycznym.

Tabela 4. Rola reportera w tekstach uczniowskich

Rola reportera	Łączna liczba wszystkich reportaży (klasy D i N) 70
Reporter-świadek	38,6%
Uczestnik wydarzeń	15,7%
Rekonstruktor zdarzeń	35,7%
Słuchacz	—
Polemista wypowiadający się w imię dobra społecznego	10%

Dominował reporter-świadek informujący o wydarzeniach oraz rekon-struktor zdarzeń. Ta ostatnia funkcja reportera potwierdzała równocześnie przewagę sprawozdawczości w reportażach uczniowskich. Mniejszą populamo-

²³ K. Wolny, op. cit., s. 48-84.

93