9139718363

1. Wprowadzenie

Podstawą działania wszystkich Udarów są zjawiska oddziaływania promieniowania z materią: odbicie, rozpraszanie, absorpcja i luminescencja.

W pomiarach Udarowych, najczęściej wykorzystywane jest odbicie promieniowania od przypadkowych elementów otoczenia, na przykład drzew, poszycia pagórków, domów, kominów i innych przeszkód. Mamy w związku z tym do czynienia z dużą różnorodnością współczynnika odbicia promieniowania charakterystycznego dla materiałów chropowatych. W wyniku odbicia od drobnych, chaotycznie rozmieszczonych powierzchni odbijających, o wymiarach rzędu 10 i więcej długości fal światła oraz wskutek bezpośredniego rozpraszania przez cząstki o wymiarach rzędu długości fali, następuje wypadkowe rozpraszanie często ukierunkowane przez lokalnie wygładzone powierzchnie ustawione pod różnymi kątami w stosunku do kierunku promieniowania. Sytuację dodatkowo komplikuje zależna od długości fali absorpcja. Mimo to odbicie i rozproszenie od stałych obiektów jest chętnie wykorzystywane w badaniach Udarowych, gdyż jest ono niewspółmiernie większe od rozproszenia na aerozolach i molekułach.

Ważnym zjawiskiem, z którego korzysta się przy stosowaniu Udaru, jest rozpraszanie w atmosferze. Może ono występować zarówno na obiektach bardzo małych typu molekuły, jak i na znacznie większych typu aerozole lub pyły.

Zgodnie z teorią polaryzowalności Płaczka, rozpraszanie na molekułach wynika z tego, że molekuła jest zbiorem dodatnich i ujemnych ładunków elektrycznych. Dodatnimi są zręby atomowe, zaś ujemnymi elektrony walencyjne. Musi więc z nimi oddziaływać składowa elektryczna promieniowania elektromagnetycznego. Indukuje ona w molekule moment dipolowy hm proporcjonalny do natężenia E składowej elektrycznej zmiennego pola elektromagnetycznego, przy czym współczynnikiem proporcjonalności jest polaryzowalność molekuły a.

ju_M = aE    (1.1)

W związku z tym, natężenie składowej elektrycznej promieniowania zmienia się periodycznie zgodnie z wzorem:

E = E₀ cos 27rv₀t    (1.2)

gdzie

Eo - amplituda natężenia E, vq - częstość promieniowania

7