9752256169

Na rysunku 7 przedstawiona jest graniatka wraz z łącznikami. Długość graniatek jest różna, powinna być jednak równa lub dłuższa od pojedynczych rur płuczkowych. Zewnętrzne wymiary graniatki dostosowane są do wymiarów zworników. Graniatka ma wewnątrz kanał dla przepływu płuczki wiertniczej. Z powodu dużych obciążeń, jakim podlega graniatka, wykonuje się ją z wysokojakościowej stali stopowej, obrobionej termicznie. Graniatka powinna być bezwzględnie prostoliniowa.

Rury płuczkowe

Rury płuczkowe wykonuje się według Polskiej Normy PN-69/H-74228, jako rury stalowe bez szwu o następujących średnicach zewnętrznych (wymiary w calach

1    milimetrach): 6 5/8 (168,3), 5 1/2 (139,7), 5 (127,0), 4 1/2 (114,3), 4 (101,6), 3 1/2 (88,9),

2    7/8 (73,0), 2 3/8 (60,3).

Na końcach rury płuczkowej jest nacięty gwint drobny o zbieżności 1:16 i o kącie wierzchołkowym 60,8 zwojów na cal. Aby uniknąć osłabienia rury w miejscu, gdzie nacięty jest gwint, rury płuczkowe wykonuje się ze zgrubieniami ściany rury; są to tzw. rury spęczane na końcach, które mogą być spęczane na zewnątrz lub do wewnątrz.

Rozpowszechnione są w użyciu rury płuczkowe o końcach spęczonych do wewnątrz, na których nacięty jest drobny gwint. Na rys. 8 przedstawiona jest rura płuczkowa z końcami spęczonymi do wewnątrz.

Gwint rur płuczkowych jest prawy, gwint lewy jest stosowany przy rurach płuczkowych do robót ratunkowych. Rury płuczkowe wykonuje się z wysoko jakościowej stali węglowej lub stali stopowej. Do głębokich wierceń stosuje się rury płuczkowe wykonane ze stali stopowej, ulepszanej termicznie.

Rury płuczkowe zgrzewane

Jedną z najczęstszych awarii przy wierceniu obrotowym jest urywanie się rur płuczkowych najczęściej na ich końcach, w części nagwintowanej, mimo że grubość ściany rury w miejscu spęczenia jest prawie dwukrotnie większa aniżeli w caliźnie rury.

Rys. 9. Zwornik do zgrzewania z rurami płuczkowymi [3, s. 62]

Przyczyną tych urwań są naprężenia w materiale rur na ich końcach oraz zjawisko zmęczenia materiału rur płuczkowych wskutek ich pracy w warunkach zmiennych obciążeń. Naprężenia te są szczególnie niebezpieczne w części, w której rura płuczkowa jest skręcona ze zwornikiem. Przyczyną tego jest również zniszczenie gwintu przez przeciekającą płuczkę pomiędzy drobnym gwintem łączącym rurę płuczkową ze zwornikiem. Aby uniknąć tych trudności, wprowadzono rury płuczkowe bezzwornikowe. Są to rury płuczkowe, które nie mają spęczeń na końcu rury albo mają je tylko na małej długości. Do końców tych rur przyłącza się za pomocą zgrzewania stykowego osobno wykonane końce zwornikowe, czyli do jednego końca rury płuczkowej przyłącza się za pomocą zgrzewania gotową mufę zwornikową, a do drugiego końca rury w podobny sposób gotowy czop zwornikowy. Zatem do wzajemnego połączenia rur płuczkowych niepotrzebne są osobne zworniki. Najbardziej odpowiednią metodą zgrzewania zworników z rurami płuczkowym jest metoda elektrycznego „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego"

18