9752256947

obchodziliśmy niedawno? Czy nie powinien patronować naszym przemianom wewnętrznym i ich skutkom społecznym w życiu narodu? (KazSw 272)

8.    Godzą się na rozpad rodziny, na aborcję, eutanazję i doświadczenia na ludzkich embrionach. Czy tacy ludzie należą jeszcze do Kościoła? (KazSw 249)

9.    Moi Drodzy, czy ten obraz nie jest czasami pewnym świadectwem, pewną pamiątką rodzinną, ale też tym, co powinno nam przypominać o wierze, w której urastaliśmy, [...]? (Racibórz_Jan 26.02.2006)

10.    Czy nie więcej przypadkiem jest dzisiaj tych, którzy w życiu duchowym prawdziwie leżą na upadkach? Których dławi głębsza duchowa choroba, niż trąd za czasów Chrystusa Pana? Czy tych ostatnich przypadkiem nie jest więcej? (Kraków_Fran 10.09.2006)

11.    Albo czy nie jest zbójcą taki pracodawca, który wymierza karę kobiecie za to, że spodziewa się dziecka i wyrzuca ją z pracy? Czy nie jest zbójcą taki ojciec, który postanowił założyć nową rodzinę i przekonuje sam siebie, że dzieci nic na tym nie stracą, bo on przecież będzie się o nie troszczył? (KazSw 178)

Zwróćmy uwagę na to, że retoryczne pytania o rozstrzygnięcie dosyć często oskarżają, wzbudzają poczucie winy i polemizują z rzeczywistymi lub zakładanymi przez księdza poglądami odbiorców albo osób trzecich. Polemiczność jako istotną cechę owego typu zdań pytajnych dostrzega także Zdunkiewicz-Jedynak (1996: 84).

Presupozycyjne pytania posiadają, jak już kilkakrotnie wspomniano w tej pracy, dużą siłę perswazji. Najbardziej impresywnie działają, jeżeli ksiądz używa ich w serii, nieraz przeplatanych jeszcze pytaniami sumieniowymi (i może nawet medytatywnymi). Takim nagromadzeniem różnych typów zdań pytajnych cechują się następujące odcinki jednej z homilii. Dają one odczuć silne nacechowanie impresywne kaznodziejskiego przekazu, podkreślone jeszcze powtórzeniami i gradacją:

12.    A jakie są nasze marzenia i wyobrażenia nieba? Czy nie marzy się nam niebo jako idealny świat bez łez, bez cierpienia? Czy nie pojawia się pokusa chęci ucieczki od tego świata? Ten świat jest taki trudny, więc marzymy o jakimś innym świecie, anty-świecie, który będzie zaprzeczeniem tego, co nas tu spotyka. (KazSw 148)

13.    A my, czy możemy Mu nie wierzyć? Jemu, który zamknął bezmiar swojej boskości w kruchym ludzkim ciele i w dodatku wystawił to kruche ciało na pełne ryzyko odrzucenia? Czy mamy powód, żeby nie wierzyć Jezusowi, który oddał za nas swoje życie? Czyż Jezus nie budzi naszego zaufania? Do jakich wniosków dochodzimy przez te lata, które spędziliśmy na ziemi? (KazSw 150)