9773563122

• Zbocza silnie porowate są szczególnie podatne na utratę stateczności. Na takich zboczach woda znacząco wpływa na ciężar zwietrzeliny (sił zsuwających) i zmniejszenie wytrzymałości materiału skalnego (sił podtrzymujących zbocze).

Dla rozpoznania obszarów osuwiskowych optymalnym zestawem metod geofizycznych są więc metody; sejsmiczna refrakcyjna umożliwiająca odwzorowanie przebiegu powierzchni poślizgu identyfikowanych z granicami refrakcyjnymi i geoelektryczna elektrooporowa umożliwiająca okonturowanie koluwiów osuwisk. Metody te umożliwiają określenie geometrii osuwisk, elementu niezbędnego do wykonania prognozy obliczeniowej stateczności zbocza.

Metody sejsmiczna i elektrooporowa umożliwiają również określenie dla zboczy osuwiskowych klasy geotechnicznej KFG, a na jej podstawie wskaźnika stateczności zbocza SMR (Slope Mass Rating) umożliwiającego wstępną, ale ilościową ocenę jego stateczności.

Badania sejsmiczne

Podstawą fizyczną wykorzystania pomiarów sejsmicznych w prospekcji geologiczno-geotechnicznej jest wynikająca z teorii sprężystości zależność prędkości fal sejsmicznych rozchodzących się w ośrodku od jego parametrów mechanicznych i całkowitej porowatości, związanych z litologią i stopniem zniszczenia jego pierwotnej struktury. Fala sejsmiczna, na granicy ośrodków różniących się parametrami mechanicznymi ulega załamaniu, ugięciu i odbiciu. Wybierając odpowiednią metodykę badań możliwe jest wyeksponowanie określonego typu fal. W dokumentowanych badaniach wykorzystywano fale załamane. Zapisy tych fal umożliwiają, na podstawie interpretacji opartej na prawach ruchu falowego, odwzorowanie granic, na których fala ulega załamaniu oraz prędkości fal w wydzielonych warstwach. Na podstawie parametrów mechanicznych ośrodka można wnioskować odnośnie procesów geologicznych, którym ośrodek podlegał. Wszelkie czynniki naruszające pierwotną strukturę ośrodka w tym ruch osuwiskowy obniżają prędkość fal sejsmicznych.

Pomiary sejsmiczne wykonano 24 kanałową aparaturą sejsmiczną ABEM Terraloc Mk-6. Długość rozstawu pomiarowego wynosiła 115 m, a odległości między geofonami 5 m. Fale sejsmiczne wzbudzano udarowo, młotem ręcznym, dla każdego rozstawu w 5-ciu punktach: na końcach i w środku rozstawu oraz w dwóch punktach odległych od końców rozstawu o połowę jego długości. Pomiary opracowano metoda GRM (Generalized Reciprocal Metod). Zasięg głębokościowy pomiarów zależny jest od długości rozstawu

15