1148441055

modyfikowania układu porowatego, można je stosunkowo łatwo i tanio regenerować a tym samym mogą być adsorbentami wielokrotnego użycia.

Węgle aktywne - to materiały silnie porowate, otrzymywane głównie z surowców pochodzenia organicznego, takich jak: drewno, torf, węgiel brunatny i kamienny, koks, lignina, polimery organiczne, łupiny i pestki owoców i inne. Są jednymi z najstarszych adsorbentów. Głównym składnikiem węgli aktywnych jest węgiel pierwiastkowy, którego udział wynosi 85-95%, resztę stanowią: tlen 6-7%, siarka 1%, azot 0,5% i wodór 0,5%. Składniki te w głównej mierze pochodzą z surowca bądź też zostały związane podczas produkcji węgla. Otrzymywanie węgli aktywnych odbywa się:

-    dwuetapowo (karbonizacja a następnie aktywacja fizyko-chemiczna karbonizatu utleniającym czynnikiem gazowym: parą wodną, dwutlenkiem węgla lub innym gazem),

-    jednoetapowo (aktywacja chemiczna mieszaniny materiału węglowego z czynnikiem aktywującym: sole, kwasy lub wodorotlenki),

poprzez obróbkę termiczną surowca w odpowiednich warunkach, tak dobranych, aby jak najmocniej powiększyć ich powierzchnię adsorpcyjną.

Tlenek glinu - adsorbent mineralny o różnych odmianach krystalograficznych, zależnych od rodzaju materiału wyjściowego oraz parametrów obróbki termicznej, otrzymywany głównie z wodorotlenków i tlenowodorotlenków glinu. Układ porowaty związków glinu jest zależny od pH w czasie wytrącania wodorotlenku, można go modyfikować poprzez dodawanie różnych związków, które następnie są uwalniane podczas procesu kalcynacji, tworząc określone pory. Na właściwości adsorpcyjne tlenku glinu w dużej mierze wpływa także temperatura aktywacji, co jest związane ze stopniem odwodnienia powierzchni (zaadsorbowana H2O ulega desorpcji w zakresie temperatur: fizycznie 100-120°C, chemicznie ok. 300°C, a całkowita dehydratacja następuje w temperaturze ok. 1100°C). Tlenek glinu dobrze adsorbuje związki arsenu (III) i (V), jak również chlorofenole.

Żel krzemionkowy - otrzymywany jest w wyniku procesu kondensacji kwasów krzemowych, co jest skutkiem odszczepiania cząsteczek wody przez kwas ortokrzemowy. Powstające coraz to większe cząsteczki mają słabszą rozpuszczalność w wodzie, stopniowo tworząc roztwory koloidalne, które mogą się łączyć dając w efekcie żele kwasów krzemowych. Można je także wytworzyć poprzez reakcje rozpuszczanych krzemianów alkalicznych. W wyniku suszenia w powietrzu żelu krzemowego otrzymuje się tzw. silikażel, który ma bardzo mocno rozwiniętą powierzchnię wewnętrzną i dobre właściwości sorpcyjne. Głównym elementem budowy żeli krzemowych są tetraedry krzemotlenowe (SiC>4),

4