1148441056

a zlokalizowane na ich powierzchni grupy hydroksylowe są odpowiedzialne za dobrą adsorpcję. Najwłaściwsze stężenie tych grup otrzymuje się podczas aktywacji żeli krzemionkowych w zakresie temperatur 150-200°C.

Zeolity - występują jako naturalne minerały, bądź są otrzymywane sztucznie. Są to uwodnione glinokrzemiany metali alkalicznych lub ziem alkalicznych, posiadają charakterystyczną, trójwymiarową strukturę krystaliczną o jednakowym wymiarze porów. Na budowę zeolitu przede wszystkim składają się tetraedry krzemianowe (Si04) oraz glinianowe (AIO4), które połączone są za pomocą jonów tlenowych. Różne udziału masowe krzemu do glinu powodują tworzenie się rozmaitych konfiguracji wielościennych kubooktaedrycznych. Cząsteczki wody zawarte w strukturze zeolitu są słabo związane i podczas ogrzewania są łatwo uwalniane. Powstające wolne przestrzenie mogą przyjmować inne cząsteczki adsorbatu, które przedostaną się przez tzw. okna do wewnątrz sieci krystalicznej sit molekularnych. Zeolity stosowane są do dezaktywacji ścieków promieniotwórczych, usuwania jonów miedzi z roztworów i rtęci z gazów odlotowych oraz oczyszczania wody i ścieków.

3. Struktura porowata węgli aktywnych

Węgle aktywne charakteryzują się mikrokrystaliczną strukturą i bardzo dużą powierzchnią wewnętrzną w przeliczeniu na jednostkę masy [m²/g], dzięki czemu są doskonałymi adsorbentami wielu związków chemicznych. Najczęściej otrzymywane są w formie pylistej (małe pole powierzchni wewnętrznej, duże średnice porów) i granulowanej (duże pole powierzchni wewnętrznej, małe średnice porów), rzadziej produkowane są w postaci włókien czy tkanin. Wytwarzane są poprzez karbonizację i częściowe zgazowanie materiałów węglowych. Proces karbonizacji rozpoczyna rozwijanie mikrokrystalicznej struktury węgli aktywnych, która zbliżona jest do struktury grafitu. Różni się od niej odległościami między warstwowymi, które wahają się tu w granicy 0,34-0,35 nm, natomiast dla grafitu wynoszą 0,335 nm, także zorientowanie warstw w węglach aktywnych jest mniej uporządkowane niż w graficie.

Pierwotna struktura porowata uzyskana podczas I etapu wytwarzania węgli aktywnych -karbonizacji, zostaje następnie rozwinięta w II procesie - aktywacji, w kierunku zapoczątkowanym w procesie karbonizacji. Poszerzają się średnice porów, przez usunięcie z krystalitów smoły i innych materiałów, jak również nieuporządkowanego, amorficznego węgla. W końcowym etapie pory ulegają jeszcze bardziej poszerzeniu przez wypalanie ścian między sąsiadującymi węglami. Międzynarodowa Unia Chemii Czystej i Stosowanej przyjęła

5