1155787615

Badania rzeczywistych konstrukcji 66

zniszczona. Wzrost obciążeń zewnętrznych prowadzi do tworzenia się kolejnych rys do chwili, gdy odległości pomiędzy nimi staną się na tyle małe, że proces redystrybucji naprężeń rozciągających w betonie nie jest już możliwy.

• faza III - ustabilizowanego rozmieszczenia rys,

Dalszy wzrost obciążenia wywołuje jedynie wzrost rozwarcia rys powstałych wcześniej. Pomiędzy rysami nie występują odcinki znajdujące się w fazie I. Wzdłuż całego rozciąganego elementu występują różnice odkształceń stali zbrojeniowej i otulającego ją betonu.

W przypadku, gdy siła rozciągająca N jest mniejsza od siły krytycznej N_a, rozciągany pręt żelbetowy pracuje w fazie I (odkształcenia zbrojenia i betonu są takie same). Wzrost siły N powoduje wzrost naprężeń rozciągających w betonie. Po osiągnięciu wartości N = N_a, w przekroju o najniższej wytrzymałości powstaje pierwsza rysa {a_%=NjA_%, £r_c=0). Na odcinkach pręta o długości s_ro, usytuowanych poza strefami odprężenia, odkształcenia i naprężenia w betonie oraz w stali zbrojeniowej są zgodne z założeniami fazy I: e_c-e_s i CTs-ntTc-

Dalszy wzrost obciążenia wywołuje fazę ustabilizowanego rozmieszczenia rys, których rozstaw s_rm pozostaje stały, natomiast zwiększa się ich rozwarcie. W przekrojach pomiędzy

rysami, część siły rozciągającej przenoszona jest przez zbrojenie, część zaś przez beton.

0

Średnie odkształcenie zbrojenia wzdłuż całego pręta jest zatem mniejsze od tego, które wynikałoby z przyjęcia teorii fazy II [Bulicek i Roos 1992]. Efekt ten (rys. 5.3) określany jest jako usztywnienie przy rozciąganiu lub współpraca betonu rozciąganego między rysami (ang. lension sliffening).

a

Rys. 5.3. Wykres zależności a -e w zbrojeniu rozciąganym elementów żelbetowych