117828029

oklepywania działa pobudzająco na tkankę nerwową i mięśniową,

• oklepywanie silne - grzbietowo-paliczkowe, piąstkowe i kratowe; ten rodzaj oklepywania można wykonać tylko przy dużej masie mięśniowej; stosowane przy masażu sportowym.

Wibracja jest najtrudniejszym i najbardziej męczącym ruchem dla osoby wykonującej zabieg. Są to delikatne rytmiczne uderzenia, wprawiające tkanki w ruch drżący.

Wibracja wymaga dużej precyzji i zaangażowania ze strony masażysty. Powoduje wzrost napięcia i zwiększenie sprawności mięśni, przyrost tkanki mięśniowej, uelastycznienie jej, zwiększenie napięcia naczyń krwionośnych, podnosi ciśnienie krwi, zmniejsza tętno, przyspiesza przemianę materii, wpływa odprężająco na zakończenia nerwowe, likwidując zmęczenie.

Ruch ten ma bardzo korzystne działanie w masażu twarzy przy skórach słabo ukrwionych, mało elastycznych, czyli przy skórach starzejących się.

3.4. Drenaż limfatyczny

Drenaż limfatyczny to jedna z metod leczenia fizykalnego, polegająca na zastosowaniu odpowiednich ruchów, pozwalających na usprawnienie krążenia limfy, przeciwdziała powstawaniu chorób wywołanych zastojem limfatycznym. Metoda ta powoduje również likwidację obrzęków zastoinowych, zapalnych i chłonnych, usprawnia przepływ limfy po przebytych chorobach zakaźnych i nowotworowych, dzięki czemu przyspiesza powrót do zdrowia.

Twórcą drenażu limfatycznego jest duński lekarz Emil Vodder. Pracował on nad tą metodą masażu 25 lat, prowadząc badania kliniczne. Innym słynnym badaczem limfy był również Duńczyk, anatom Bartholin - autor rozprawy na temat układu limfatycznego. Na początku naszego stulecia Amerykanin Harrison doprowadził do wzrostu tkanki nerwowej poprzez odświeżenie limfy. W 1912 roku Alexis Carrel otrzymał Nagrodę Nobla za hodowlę żyjących komórek serca kurczęcia, które mogły żyć tylko wtedy, gdy limfa była stale odnawiana.

Udowodnił on, że:

•    przepływ limfy warunkuje stan zdrowotny organizmu,

•    komórki przez odnawianie limfy mogą żyć bardzo długo,

•    zastoje limfy prowadzą do degeneracji komórek i ich śmierci.

Voddgr w czasie studiów i badań klinicznych pracował nad problemami zaburzeń gospodarki wodnej w mięśniach, zaburzeń w wydalaniu błon śluzowych, zmian skórnych, zapalenia zatok itd. Poprzez zastosowanie drenażu limfatycznego w leczeniu wymienionych schorzeń, bardzo szybko udało się doprowadzić do poprawy stanu zdrowia, a w wielu przypadkach do wyleczenia. W 1934 roku Vodder opublikował pracę na temat drenażu limfatycznego. Metoda ta bardzo szybko zyskała uznanie i jest stosowana do dziś zarówno w pielęgnacji twarzy, jak i masażu ogólnym.

3.4.1. Anatomia i fizjologia drenażu limfatycznego

Człowiek, oprócz układu krwionośnego, ma niezależny system naczyń limfatycznych (rys. 3.1) - układ chłonny. Prawie w każdej przestrzeni komórkowej znajdują się małe, cienkościenne, ślepo zakończone naczynia (naczynia chłonne; rys. 3.2), które łącząc się, tworzą większe naczynia. Mają one zastawki (podobnie jak żyły układu krwionośnego), zapobiegające powrotowi płynu. Końcowe duże naczynia chłonne wpadają do układu krwionośnego, gdzie dochodzi do ich opróżnienia. Naczynia chłonne mają również zdolność przenoszenia płynu tkankowego (płynu międzykomórkowego) z przestrzeni międzykomórkowych do żylnej części układu krążenia; w układzie tym nie występują tętnice. Kapilary limfatyczne są ślepo zakończone i łatwo przepuszczalne, dzięki czemu białka i inne duże cząsteczki bez trudu przedostają się do nich wraz z płynem tkankowym. Płyn w kapilarach limfatycznych nazywa się chłonką (limfą). Ma on prawie taki sam skład, jak płyn tkankowy, który przechodzi do kapilar limfatycznych i staje się limfą, ta zaś w miejscu połączenia obu układów (limfatycznego i krwionośnego) miesza się z krwią.

Naczynia chłonne łączą się z węzłami chłonnymi (limfatycz-nymi) za pomocą struktur zbudowanych z tkanki łącznej siateczkowej, której komórki mają zdolność przekształcania