tylko 8, reszta ma charakter pomocniczy i służy m.in. do obsługi komunikacji. Całkowita długość przewodów łączących poszczególne elementy sieci może wynieść 20 m, prędkość transmisji dochodzi do 500kb/s, w sieć połączyć można do 15 urządzeń.
Wyżej wymienione systemy nie są w specjalny sposób przystosowywane do współpracy z czujnikami inteligentnymi, gdyż powstały na długo przed ich rozpowszechnieniem. Istnieją już jednak systemy dedykowane do takich zastosowań. Spośród nich na szczególną uwagę zasługują: Integrated Smart Sensor Bus (IS2) oraz Simple Sensor Interface (SSI) [14], Pierwszy powstał na bazie I2C i tak jak on w transmisji korzysta z linii dwuprzewodowych, gdzie jedna służy jako linia zegara, druga jest linią danych. Zaletą IS2 jest nieokreślona długość „słowa” danych, uproszczony protokół komunikacji oraz możliwość przerwania nadawania zarówno przez urządzenie nadrzędne (komputer), jak i czujnik. SSI zawiera prosty protokół komunikacyjny, zapewniający cykliczne „odpytywanie” i strumieniowanie danych z czujników. Wykorzystywany jest w komunikacji typu point-to-point w niesynchronicznej transmisji szeregowej (UART) oraz w systemach wbudowanych opartych na technologii nanoIP (ograniczona wersja TCP/IP).
Czujniki temperatury są najbardziej rozpowszechnionymi układami pomiarowymi. Wyposaża się w nie większość urządzeń współcześnie produkowanych. Służą jako urządzenia do pomiaru bezpośredniego (termometry, stacje meteorologiczne) lub jako urządzenia zabezpieczeniowe i testowe (przed przegrzaniem, przeciążeniem). Czujniki temperatury są wykorzystywane również w celu eliminacji błędów pomiarowych innych wielkości fizycznych, gdyż temperatura stanowi istotny czynnik zakłócający przy pomiarach z użyciem czujników półprzewodnikowych (dokładniej opisałem takie czujniki w kolejnych rozdziałach).
Wśród zintegrowanych czujników temperatury dominuje technologia półprzewodnikowa. W działaniu wykorzystuje się zależność napięcia na złączu p-n