1800320815

6.1. Diagnoza dyskalkulu

Mimo dużego postępu w rozwoju badań nad specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematy ki, tak w Polsce jak i zagranicą, nadal istnieje potrzeba opracowania precyzyjnych, trafnych i rzetelnych narzędzi do diagnozy dyskalkulii w celu oddzielenia jej od inny ch trudności w uczeniu się matematyki.

Obecnie nie ma możliwości bezpośredniego analizowania przyczyn dyskalkulii rozwojowej - dysfunkcji pewnych obszarów mózgu. Pozostaje więc tylko diagnozowanie skutków, czyli trudności w matematyce. Nie jest to zadanie łatwe. Istnieje bowiem wiele przyczyn, które mogą powodować trudności w matematyce. Należą do nich: brak motywacji, lenistwo, niewłaściwe uczenie się, zaburzenia uwagi, kłopoty rodzinne, niewłaściwe nauczanie, opóźnienie umysłowe.

Badacze w większości państw opierają podstawy metodologiczne prowadzonych poszukiwań na kryteriach i wskazówkach diagnosty cznych tego zaburzenia zawartych w amerykańskiej klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-IV. Mimo podobieństw zwraca uwagę fakt, iż zagadnienie to jest jednak traktowane w sposób zróżnicowany w poszczególnych krajach. [U. Oszwa, 2005]

Metody diagnozy stosow ane w różnych krajach różnią się od siebie. Mają jednak dw a w spólne elementy':

>• zidentyfikowanie trudności w matematyce istotnie zaburzający ch osiągnięcia szkolne lub czy nności życia codziennego, które wymagają umiejętności arytmetycznych,

> wykluczenie wszystkich czynników (oprócz dysfunkcji niektórych obszarów mózgu), które mogłyby powodować stwierdzone trudności w matematyce.

W poszczególnych krajach podejście do problematyki trudności w uczeniu się matematyki stanowi konsekwencję przyjętego modelu zaburzenia. W niektóry ch państwach realizowany jest model medyczny, w innych - model społeczny.

Zgodnie z modelem medycznym trudności w uczeniu się matematyki ujmowane są w sposób tradycyjny, czyli jako problem dotyczący jednostki, stanowiący konsekwencję deficytów funkcji psychicznych. Sugeruje się, aby zaburzenie takie objąć interwencją zbliżoną do medycznej, tzn. polegającą na wyleczeniu lub zmniejszeniu objawów' zaburzenia.

W modelu społecznym sama istota zaburzenia jest traktowana podobnie jak w modelu medycznym, jednak większy nacisk położony jest na likwidację barier środowiskowych i dążenie do przywrócenia osobom z zaburzeniami możliwości funkcjonowania społecznego na poziomie zbliżonym do osób bez problemów' w liczeniu czy czytaniu.

(dąży się do umożliwienia osobom z dyskalkulią pełnego uczestnictwa w kształceniu i życiu społecznym poprzez integrację nauczania i realizację własnych możliwości bez względu na przejawiane trudności)

13

opracowanie: B. Wiśniewska, D.Hulewicz, Poradnia Psychologiczno- Pedagogiczna Środa Wlkp.