1864814620

Anna Zagrodzka

Niewidzialne media Invisible media

„ Człowiek jest wielki nie przez to co ma, nie przez to kim jest, ale przez to, czym dzieli się z innymi. ” Jan Paweł II

Telewizja, radio, prasa czy internet nie wydają się dziś już niczym nadzwyczajnym.

Ale czy media są ogólnodostępne dla wszystkich? Rzeczywistość nie jest jednak tak kolorowa. Przekonają się choćby ci, których los pozbawił wzroku.

Od wieków panuje w Polsce (i nie tylko) stereotyp dotyczący ograniczonych możliwości edukacji czy pracy osób niepełnosprawnych, często postrzeganych przez pryzmat ułomności. Jako dzieci nierzadko rozpoczynają edukację w specjalnych ośrodkach. Pracodawcy wolą zatrudniać osoby widzące, z góry zakładając, często niesłusznie, iż są one lepiej wykwalifikowane i lepiej wykonają swoje obowiązki. Osoby niewidome mogą funkcjonować tak samo dobrze jak osoby zdrowe, zarówno w szkole i w pracy. Osoby z dysfunkcją wzroku mogą zatem aktywnie uczestniczyć w życiu: w edukacji, pracy czy też organizować swój czas wolny. Potrzeba im jedynie niekiedy specjalnych urządzeń.

Media w życiu osób niepełnosprawnych

We współczesnym świecie, środki masowego przekazu są niczym siły natury, które kształtują społeczeństwa.

Media są źródłem informacji, ale również dostarczają rozrywki, przyczyniają się do rozwoju kultury, a w ostatnich czasach stały się nieodzownym elementem edukacji. W życiu osób niepełnosprawnych są bardzo istotne, choćby w realizacji zadań na rzecz poprawy ich życia. Znaczenie to ma zarówno zasięg lokalny, jak i ogólnokrajowy, a nawet globalny.

Za osobę niepełnosprawną, wg A. Hulka (1981), „uważa się jednostkę, która z powodu fizycznych, somatycznych, umysłowych lub psychicznych właściwości i warunków napotyka na poważne trudności w życiu osobistym, w rodzinie, w szkole, w zakładzie pracy i w czasie wolnym” '. Z kolei J. Zabłocki (1992) określa niepełnosprawnego jako osobę, „która na skutek ograniczeń pod względem fizycznym, somatycznym lub psychicznym ma znaczne trudności

¹ N. Walter, Nowe Media dla niewidomych, Wyd. Akademia Ekonomiczna, Poznań 2007, s. 10

9