104551

Człowiek jest bytem złożonym. Jedna dusza (psyche) ma dwie strony: umysłową i zmysłową Można pogrążyć się w tym, co zmysłowe, lub wznieść się na poziom rozumu. Nasilenie jednej z nich prowadzi w odpowiednią stronę. Dusza ogląda umysł, jest w stanie wznieść się do tego. co rozumowe. W tym tkwi siła twórcza. Wtedy dusza ogląda samą siebie.

Dwie jaźnie (dotyczy duszy):

•    Umysłowa - wydobycie się z cielesności

•    Zmysłowa - niższa, naturalna, oddzielona od kontemplującej duszy Umysł - dusza - zmysły

Dusza pośrednikiem między tymi światami (droga w górę lub dół)

Ofiara polega na poświęceniu jaźni niższej na rzecz rozwinięcia jaźni wyższej, otwarciu się na rozum i zbliżeniu do Absolutu.

Dno bytu - czy isotieje granica - dusza jest kresem emanacji. Im bardziej dąży do zmysłów, tym bardziej zagłębia się w ciemność, zło. Granicą jest otchłań niebym - odwrotność tego. co jest.

Źródłem w duszy ludzkiej jest egoizm, także źródłem zła, rozpadu. Opatrzność, której źródłem jest Absolut nie pozwala na zapadnięcie się w zło. zawiera nadzieję na powrót. Etyka - człowiek z natury powinien dążyć do światłą wewn. światła duszy, która prowadzi go do góry. wzwyż za pomocą: miłości, piękna, dobra

Trzy typy łudzi:

•    Muzycy - wsłuchują się w to. co prowadzi do ważny cli regionów

•    Erotycy - przez uczucia, zmysł wzroku pobudzeni do miłości

•    Filozofowie - przez rozum do osiągnięcia wyższej jaźni

Cnoty platońskie

•    Mądrość - wiedza na temat siebie

•    Panowanie - podporządkowanie niższych instynktów

•    Odwaga - wykorzystywanie uczuć do realizacji bycia sobą własnej postawy Sprawiedliwość - cnota cnót. łączy w sobie wszystkie cnoty

Związki Plotyna z platoiuztnein:

Plotyn był twórcą neoplatonizmu. Przekształcił system Platona w doktrynę emanacyjną o charakterze monistycznym. Zasadniczymi motywami stworzonego systemu były: 1) transcendentna teoria absolutu, 2) fenomenalistyczna teoria materialnego świata (rozumianego jako odzwierciedlenie idei w materii). 3) ekstatyczna teoria poznania. sztuki i cnoty, pojętych jako narzędzia zespolenia z absolutem. Neoplatonizm był to kierunek filozoficzny rozwijający się od III do VI w. n.e.. który odwohijąc się do platońskiej teorii idei wchłonął tradycje: neopitagorejską gnostycką a także wschodnią (gł. żydowską i indyjską). Początkowo rozwijał się w Aleksandrii (za twórcę a uważany jest Ammonios Sakkas). gł. przedstawicielem był Plotyn, nauczający w Aleksandrii i Rzymie, który przedstawił skrajnie teologiczną interpretację Platona, czyniąc z materii tylko cień bym i szukając mistycznych dróg zbliżenia się do wyniesionego ponad wszystkie pojęcia, obdarzonego absolutną jednością Boga. Opierając się na doktrynie emanacji neoplatoiuzm stawał się rodzajem teologii. Plotyn, jak i inni myśliciele ze szkoły Platona, żyjący w III w. n.e., poszukiwali „odpowiedniej" intelektualnie podstawy do zbudowania na niej racjonalnej myśli religijnej. Ich Bóg, opisywany jako „Jednia" lub „Absolut", był czynnikiem jednoczącym, nadającym sens dwóm światom Platona -myśli i rzeczywistości, światu umysłowemu lub „idealnemu” i fizycznemu. Do „Jedni" przybliża człowieka przeżycie mistyczne. Owo przeżycie nazwano „ekstazą", czyli „stanięciem poza sobą samym".

I jeszcze tabelka dla ułatwienia percepcji, a co...

PLATON ok. 427 - 347 p.u.e., filozof grecki

PLOTYN ok. 2(M-ok. 269 p.u.e., filozof ^ecki, twórca neoplatonizinu. Objaśniał, interpretował poglądy Platona. Faktycznie jednak przekształcił jego naukę.