1869524865

I

i zbiorowo ogromnymi, ponad siły, być może — zadaniami. Nie sądzą, że w Kraju zostali lepsi Polacy, a wyjechali gorsi. Trudności życia i działania w obcym, nie zawsze przychylnym środowisku, są przez opinię Kraju doceniane. Ale nie mogą tam zrozumieć, ani przebaczyć, że Polacy mogą być rozbici. Wszelkie glosy o braku pełnej narodowej jedności przynoszą smutek i rozczarowanie. Prawda jest bowiem dla nich jedna: ktokolwiek wolny — walczyć winien ile sił i tchu starczy z każdym wrogiem, utrzymującym Polskę w stanie niewoli. Ludzi w kraju drażni często zbytni sentymentalizm emigrantów, zrozumiałe, ale mało wzruszające ,,ach” i ,.och’’, które nie rodzą niczego poza roz-tkliwiająeym wspominkarstwem. Kraj, który nauczył się patrzeć na teraźniejszą rzeczywistość i patrzeć w daleką przyszłość — żąda od emigracji, by zwrócona była twarzą w jutro, a nie poza wczoraj. Stąd tak trudno w Polsce zrozumieć tych epigonów polityki polskiej sprzed lat kilkudziesięciu, którzy jeszcze ciągle prowadzą swoją¹ prywatną, sprzed lat dwudziestu co najmniej, wojnę. Chcianoby bowiem, aby uwaga wszystkich polityków pclskich zwrócona była na walkę z zewnętrznymi nieprzyjaciółmi — a nie ze straszakami z przeszłości. Prawda — sanacją nikt się w Kraju nie zachwyca — ale skończyła się ona tam raz na zawsze. Sanacja nie umiała wychować sobie ani średniaków ani młodzieży, nie ma więc przed sobą żadnej przyszłości, a ściślej, nie ma w Kraju i teraźniejszości. A właściwe oblicze polityczne nadaje dzisiaj

fRys, Krystyna Domańska)

Krajowi właśnie to pokolenie średnie i młode, które dźwiga na sobie cały ciężar walki bezpośredniej.

Mówi się powszechnie, że było w Polsce pokolenie: Daszyńskich, Dmowskich, Korfantych, Paderewskich, Piłsudskich, Ratajów, Sikorskich i Witosów. Winą tego pokolenia było, że jego najwybitniejsi przywódcy nie umieli ze sobą harmonijnie współpracować. Zaletą Ogromną było wspólne dążenie do Polski Niepodległej. I dla nas — pokolenia Polski Odrodzonej — najważniejsze jest to, co było tamtym wspólne, o mniej ważne to, co ich dzieliło. Dla Kraju są Oni wszyscy razem częścią polskiej historii. Ale my nie chcemy by spory ich były kontynuowane. Dopóki jesteśmy wszyscy razem w pierwszej linii frontu, nie chcemy, by nas szufladkowano na ludzi tego, lub Owego przywódcy. Wśród emigracji politycznej jednak, owo nieszczęsne szufladkowanie trwa nadal i wciąż stosuje się mocno już zardzewiały klucz partyjny, którym nie sposób wprost otworzyć serca młodszego pokolenia.

Kraj patrzy daleko w przyszłość. Odnosi się jednak z pewną niewiarą do abstrakcyjnego teoretyzowani na emigracji. Pewne plany Opracowywane w chorobliwie rozbudowanych emigracj^rjnych biurach planowania — nie trafiały ludziom krajowym do przekonania. Własny dorobek przygotowawczy państwowego aparatu podziemnego był imponujący i on to w pierwszym rzędzie powinien być brany w rachubę, jako związany z polską rzeczywistością.

15