1935182571

Do określania struktury stali o złożonym składzie chemicznym wykorzystuje się wykres Schafflera (Rys.l.). Wykres ten przedstawia rodzaj otrzymanej struktury w zależności od równoważników chromu i niklu.

Rys. 1. Wykres Schafflera uwzględniający równoważnik chromu i niklu.

Podstawowymi dodatkami stopowymi w stalach austenitycznych są: chrom, nikiel i molibden, ponadto występują też: krzem, mangan, oraz azot i niob. Chrom w stali austenitycznej zapewnia dobrą odporność korozyjną w ośrodkach utleniających. Dodatkowo pierwiastek ten występujący w stężeniu >13% wytwarza w sposób samorzutny warstwę tlenkową na powierzchni, chroniącą stal przed środowiskiem korozyjnym. Nikiel jest stabilizatorem austenitu, hamującym rozrost ziam. Nie tworzy węglików w stalach, zwiększa plastyczność i odporność na korozję naprężeniową materiału. Molibden podobnie jak chrom zwiększa odporność korozyjną tych stali, głównie na korozję wżerową.

Stale Cr-Ni-Mo, są najtańszymi biomateriałami metalowymi. Wykazują małą odporność na działanie korozji szczelinowej, wżerowej, naprężeniowej i zmęczeniowej, a szybkość ulegania niszczeniu silnie zależy od własności warstewki pasywnej. Własności mechaniczne stali austenitycznych można kształtować stosując obróbkę plastyczną na zimno przy różnych stopniach zgniotu. Poniżej (Tab.l.) został przedstawiony skład chemiczny najpopularniejszej stali austenitycznej AISI 316L stosowanej do produkcji implantów .