1941125392

raz pierwszy wydano je w roku szk. 1956/57 i z niewielkimi zmianami funkcjonowały do 1961 r. Treści w nich zawarte były znacznym rozszerzeniem i pogłębieniem analogicznych programów szkoły średniej ogólnokształcącej. Dla doskonalenia tych planów powołano specjalne komisje programowe w resorcie oświaty, które ściśle współpracowały z wykładowcami SN-ów. Efektem tych prac było dobre dostosowanie programów nauczania przedmiotów kierunkowych do wymogów stawianych tym zakładom kształcenia nauczycieli.

Usytuowanie 2-letnich SN-ów w systemie kształcenia nauczycieli stwarzało twórcom planów i programów szereg trudności. Przede wszystkim dwuletni okres studiów powodował nie zawsze korzystne usytuowanie w planie równorzędnych dyscyplin. Także i dobór treści był stymulowany przez określony okres studiów. Powodowało to czasami zbytnie przeładowanie treściami nauczania, a czasami zbytnią powierzchowność. Należy jednak podkreślić, że duży ładunek treści pedagogicznych, pogłębiony przez stosunkowo dużą, jak na dwa lata, ilość praktyk pedagogicznych, warunkowało dobre przygotowanie zawodowe absolwenta.

Specyfika studiów nauczycielskich wymagała od kadry stosowania odpowiednich metod. Głównymi formami pracy dydaktycznej w SN-ach były: wykłady, ćwiczenia, praca własna studenta, konsultacje, koła naukowe, wycieczki, zespoły zainteresowań. Wszystkie nie występowały od razu na początku istnienia tych zakładów, a pojawiały się powoli wraz ze zmianami organizacyjnymi, w miarę doskonalenia się nowo powstałych zakładów.

Z chwilą pojawienia się SN-ów brak było koncepcji dydaktycznej dla tego rodzaju zakładu, co powodowało szereg trudności przy realizacji programów⁹³. Wśród wykładowców SN pojawiły się dwa odmienne poglądy dotyczące metod pracy dydaktycznej. Jedni chcieli SN-y traktować jako szkołę półwyższą, a w związku z tym traktowali wykład kursowy jako dominującą formę dydaktyczną. Uważali też, że cały program należy przedłożyć, a kwestię recepcji pozostawić do sprawdzenia na egzaminie końcowym. Sprawy wychowawcze nie stanowiły dla nich przedmiotu zainteresowania. Drudzy - rekrutujący się przeważnie spośród nauczycieli liceów pedagogicznych i ogólnokształcących uważali, że jedynie słuszne mogą być metody stosowane w szkołach średnich. Takie postępowanie spotykało się z protestem słuchaczy, którzy ukończywszy już szkołę średnią, chcieli być traktowani jak studenci. W wyniku ścierania się dwóch przeciwstawnych poglądów od samego początku rozpoczęto systematyczną działalność na rzecz wypracowania właściwych dla tych zakładów metod. Terenem tej działalności stały się konferencje wykładowców SN-ów, które odbywały się od 1955 r.⁹⁴. Od 1958 r. takie konferencje organizowano już dla wszystkich kierunków stu-

^,J3 Por. K. Trzebiatowski, Organizacja szkolnictwa w Polsce Ludowej. Warszawa 1972, s. 191.

^1,4 Zob. M. Ż y t o m i r s k a, Z. Radwan, op. cit., s. 23.

95