1941125499

Oceniając kadrę nauczycielską w roku 1960 trzeba stwierdzić, że jej wykształcenie pozostawiało wiele do życzenia. Najwięcej było nauczycieli ze średnim wykształceniem pedagogicznym (87,7% ogólnej liczby). Nauczyciele z wykształceniem więcej niż średnim pedagogicznym stanowili tylko 9,55%. Odrębny problem, to nauczyciele niewykwalifikowani, bez średniego wykształcenia pedagogicznego (było ich 13 osób), ale było to wykształcenie niskie.

Jeśli chodzi o staż pracy pedagogicznej nauczycieli, to największą grupę stanowili nauczyciele o stażu od 3-15 lat, tj. 49% ogólnej liczby zatrudnionych nauczycieli. Rozmieszczenie w poszczególnych szkołach było na ogół prawidłowe. W okresie do 1960 roku występował w każdym roku szkolnym duży ruch służbowy, powodując zmianę miejsca pracy nauczycieli, szczególnie na wsi. Zjawisko to należy uznać za niekorzystne.

W końcowej części tego rozdziału postanowiłem podkreślić udział absolwentów Seminarium Nauczycielskiego w Siennicy, tzw. "Sienniczan" w uruchomieniu i działaniu szkół podstawowych w powiecie Mińsk Mazowiecki. Podczas okupacji byli oni zawsze tam, gdzie trzeba było walczyć o polskość i wyzwolenie narodowe. Z takimi to tradycjami i z takim dorobkiem, zdziesiątkowani Sienmczanie podjęli trud odbudowy szkolnictwa podstawowego w powiecie Mińsk Mazowiecki i w innych regionach kraju. Podejmowali oni odpowiedzialną pracę organizatorską jako zwykli nauczyciele lub dyrektorzy szkół, a także pracownicy nadzoru pedagogicznego w Wydziale Oświaty, Kuratorium i Ministerstwa Oświaty. Byli oni bardzo dobrze przygotowani do pełnienia powierzonych im zadań jako specjaliści wybranych przedmiotów nauczania oraz organizatorzy odrodzonego szkolnictwa. Obok “seminarzystów" poważną grupę wśród nauczycieli stanowili pierwsi absolwenci Liceum Pedagogicznego w Siennicy, którzy podobnie jak ich starsi koledzy tej “Uczelni" w znacznym stopniu przyczynili się do rozwoju i umocnienia szkół podstawowych w powiecie mińskomazowiec-kim. Początki ich pracy były trudne, bowiem wynagrodzenie za pracę było niskie. Występowały także poważne trudności w sytuacji mieszkaniowej tych nauczycieli. W tej sytuacji dużą pomoc okazywały komitety rodzicielskie oraz sami rodzice. Pomimo tych trudności działalność szkolnictwa podstawowego w tym okresie należy uznać za pozytywną. Stan ten dzięki skutecznym działaniom administracji szkolnej, dyrektorom szkół i nauczycieli pozwolił w kolejnych latach na stopniowe usuwanie różnych braków oraz dalszą poprawę warunków pracy szkół. Znaczący udział w tych dziedzinach odegrało społeczeństwo świadcząc odpowiednie usługi na rzecz szkół i uczącej się młodzieży.

W końcowej części tego rozdziału postanowiłem wspomnieć o bardzo ważnym problemie oświatowym jakim było zjawisko analfabetyzmu. Podstawowym dokumentem wyznaczającym zadania dla władz administracyjnych i oświatowych w tej samej sprawie była Ustawa Sejmowa z 7 kwietnia 1949 roku. Zapoczątkowała ona zorganizowaną, masową walkę z analfabetyzmem. Podjęta praca w tym zakresie przybrała w kraju różne formy i przy zaangażowaniu wielu sił i środków analfabetyzm stał się możliwy do przezwyciężenia, (pełniłem wówczas stanowisko podinspektora szkolnego do walki z analfabetyzmem w Wydziale Oświaty w Mińsku Mazowieckim).

Duże zasługi w tej “akcji" miał p. Tadeusz Garliński - podinspektor szkolny, który służył mi nie tylko radą, ale także aktywnie uczestniczył w działalności Powiatowej Komisji do Walki z Analfabetyzmem. Dzięki p. T. Garlińskiemu szerokie działania podjęte zostały także w organizowaniu kształcenia dorosłych, którzy pragnęli ukończyć szkołę podstawową. W tym celu w dziennych szkołach podstawowych organizowane były kursy dokształcające lub szkoły wieczorowe dla pracujących. Absolwenci tego rodzaju kształcenia mieli możliwość podejmowania nauki w systemie zaocznym nawet w szkołach średnich ogólnokształcących i zawodowych. W ten sposób zdobywali oni odpowiednie zawody i przygotowywanie do pracy. Działania te i ich wyniki należy uznać za bardzo ważne i godne upamiętnienia w całokształcie dziejów oświaty i szkolnictwa w powiecie mińskim. Przykładem tego jest działalność Szkoły Podstawowej dla Pracujących w Mińsku Mazowieckim.

254

1997/98

ZESZYT 4