2091575712

124

AGNIESZKA DMOWSKA

1946 r. powołano tymczasowy zarząd, do którego weszli: Zbigniew Mitzner, Mikołaj Wadyas i Stefan Śliwiński. Bezpośrednio po wyborach do Sejmu Ustawodawczego w marcu 1947 r. odbyło się pierwsze zebranie wyborcze KSP, na którym przewodniczącym został Kazimierz Golde, sekretarzem - Jerzy Rawicz, członkami Zarządu - Henryk Korotyński i S. Magen-heim, Jan Mietkowski, S. Śliwiński. Wśród założycieli Klubu znajdowali się: Adrian Czermiński, Włodzimierz Dzięciołowski, Edmund Moszyński, Olgierd Budrewicz, Zygmunt Broniarek, Juliusz Polack, Ryszard Wojna, Andrzej Weber, Aleksander Rowiński, Rena Kowalska, Hanna Przewoska, Jacek Wołowski, Witold Jankowski i Wojciech Kętrzyński⁴².

W tamtych latach KSP był bardzo aktywny. Członkowie KSP prowadzili serie odczytów na temat spraw i prac Sejmu, współpracowali z młodzieżą dziennikarską, z redaktorami prasy zakładowej, organizowali spotkania z politykami i posłami. Ówczesny przewodniczący Zarządu Głównego Związku Zawodowego Dziennikarzy, Rafał Praga określił KSP jako jeden z najbardziej żywotnych ośrodków życia zawodowego. W 1950 r. działalność Klubu poddano krytycznej ocenie, a trzy lata później, w 1953 r. wystąpiono o zlikwidowanie sekcji sprawozdawców parlamentarnych. Klub działał w zawieszeniu, dziennikarze nie mieli zbyt dużo pracy, ponieważ był to okres wyjątkowo nikłej aktywności Sejmu.

W maju 1956 r., kiedy w życiu politycznym Polski zaczęły pojawiać się pewne symptomy odwilży, KSP został reaktywowany. Na jego czele stanęli: Józef Barecki, Jerzy Szymanek i Piotr Stefański. Mimo najlepszych chęci twórców powojennego KSP, jego pozycja -w porównaniu do prestiżu, jakim szczycił się Klub z okresu dwudziestolecia międzywojennego - uległa zdecydowanej degradacji, a samodzielność dziennikarzy była mocno ograniczona.

Lata osiemdziesiąte przyniosły zainteresowanie mediów pracą parlamentu. Świadczył o tym z jednej strony wzrost liczby publikacji o Sejmie i jego organach, z drugiej zaś wzrost liczby członków KSP. Do gmachu Sejmu przybywali coraz liczniej dziennikarze zainteresowani pracą parlamentu tak, że loża prasowa podczas posiedzeń plenarnych Sejmu nie mogła pomieścić wszystkich chętnych. KSP przed grudniem 1981 r. liczył stu kilkudziesięciu członków i na rozpatrzenie czekały nowe wnioski o akredytację składane przez naczelnych redaktorów, rekomendujących do Klubu swoich przedstawicieli. Ogłoszenie stanu wojennego, zawieszenie, a następnie rozwiązanie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich przerwało na dziewięć miesięcy działalność KSP. Po ponownym zawiązaniu się SD PRL jeszcze w czerwcu 1982 r. grupa dziennikarzy rozpoczęła starania o reaktywowanie Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych, czego efektem było powstanie KSP 14 września 1982 r. Na zebranie przybyło 66 dziennikarzy, wśród nich wielu dawnych członków. Wyłoniony zarząd w składzie: Ryszarda Kazimierska, Andrzej Hetmanek, Witold Kulisiewicz, Kazimierz Kłoś, Stanisław Bednarski, Zdzisław Dudzik, Tadeusz Kołodziejczyk, Jadwiga Korzeniowska, Jerzy Weber oraz jako honorowy prezes, pełniący przez wiele kadencji funkcję przewodniczącego Klubu, Z. Sachnowski. Spośród głównych celów, jakie postawił sobie odrodzony Klub, jako najważniejsze można wskazać inicjowanie i zacieśnianie kontaktów między posłami i dziennikarzami, organizowanie wspólnie z ośrodkiem szkolenia SD PRL seminariów mających podnosić kwalifikacje i poszerzać wiedzę dziennikarzy na temat funkcjonowania parlamentu w Polsce i w innych krajach, zaznajamianie dziennikarzy - członków KSP -

R. Kazimierska, Najstarszy i nietypowy, „Prasa Polska" 1983, nr 4.