223428168

178

Kronika

Obecny — drugi z kolei kongres (pierwszy odbył się w roku 1957 w Wiedniu) zgromadził około 150 osób. Z Polski przybyły nań jedynie trzy osoby (doc. Z. P i e ś-1 a k, doc. J. P a s z y ń s k i, dr J. Słomka). Na znaczenie Kongresu wskazuje fakt, że przybyli nań nie tylko członkowie Towarzystwa, lecz także oficjalni delegaci wielu instytucji państwowych i międzynarodowych, jak np. WMO (Światowej Organizacji Meteorologicznej), FAO (Organizacji Żywienia i Rolnictwa Narodów Zjednoczonych), oraz akademii, towarzystw naukowych, służb meteorologicznych różnych państw.

Obrady Kongresu trwały siedem dni i odbywały się w gmachu Królewskiego Towarzystwa Lekarskiego w Londynie. Pierwszego dnia miały miejsce wybory władz Towarzystwa, zorganizowanych w Komitet Wykonawczy i Komitet Doradczy; do tego dochodzą jeszcze Komitet Członkowski i Rada Wydawnicza. Przewodniczącym Towarzystwa został ponownie wybrany dr F. Sargent (Stany Zjednoczone), a sekretarzem — dr S.. W. T r o m p (Holandia). W skład Komitetu Doradczego (Advisory Council) wchodzą tzw. przedstawiciele regionalni (areał representative), reprezentujący w nim grupy członków z poszczególnych krajów. Przedstawicielem regionalnym grupy polskiej wybrany został doc. J. Paszyński.

Kongres zorganizowano w ten sposób, że każdego dnia przed południem odbywały się posiedzenia ogólne, poświęcone następującym, wybranym problemom bio-klimatologii: bioklimatologii wysokogórskiej, bioklimatologii tropikalnej, klasyfikacjom bioklimatologicznym, oraz prognozom meteoro-patologicznym. Na każdym z tych posiedzeń wygłoszono dwa lub trzy podstawowe referaty z danej dziedziny, przygotowane przez zaproszonych do tego najwybitniejszych specjalistów. Popołudnia natomiast poświęcone były obradom stałych komitetów oraz tymczasowych grup roboczych, odbywającym się równolegle.

W ramach Towarzystwa działa bowiem osiem stałych komitetów, obejmujących następujące zagadnienia: choroby alergiczne, klimatografię ekologiczną, przyrządy pomiarowe, jonizację powietrza, bioklimatologię morską, bioklimatologię tropikalną, promieniowanie słoneczne. Poza tym zorganizowano szereg tzw. specjalistycznych grup roboczych, jak np. grupę bioklimatologii urbanistycznej, zanieczyszczenia atmosfery, agrometeorologii, mikrometeorologii itd.

Te popołudniowe obrady nosiły na ogół charakter swobodnych dyskusji na różne określone tematy, przedstawione w szeregu referatów przygotowanych na Kongres. M. in. doc. Z. P i e ś 1 a k wygłosiła referat na temat pożarów leśnych, a doc. J. Paszyński na temat aspektów bioklimatycznych zanieczyszczenia atmosfery w Górnośląskim Okręgu Przemysłowym.

Mimo że dopuszczonymi na Kongresie językami obrad były angielski, francuski i niemiecki, to jednak dominował język angielski, co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę miejsce odbywania się Kongresu, oraz fakt że ponad 40% jego uczestników przybyło ze Stanów Zjednoczonych i z krajów Wspólnoty Brytyjskiej.

Zarówno w czasie trwania Kongresu, jak i po jego zakończeniu zorganizowano kilkanaście wycieczek, m. in. do centrum Brytyjskiej Służby Meteorologicznej w Harrow, do doświadczalnej stacji agrometeorologicznej w Harpenden itp.

Sposób, w jaki Kongres został zorganizowany okazał się bardzo pożyteczny. Ograniczenie się do z góry wybranej tematyki oraz swobodny sposób prowadzenia dyskusji dały uczestnikom wyjątkowo dużo korzyści naukowych, a poza tym pozwoliły na nawiązanie szeregu bezpośrednich kontaktów naukowych z licznymi specjalistami z różnych krajów i z różnych dziedzin nauki.

Następny kongres Towarzystwa odbędzie się za trzy lata, tzn. w roku 1963. Zgłoszone zostały propozycje zorganizowania go bądź to w Tuluzie, bądź też w Inns-brucku.

J. P.