248
ADAM WRÓBLEWSKI
Wybór hasła
Oznaczmy: a — nazwisko autora, b — imię autora, c — jego tytuły naukowe, d — tytuł funkcyjny, e — miejsce pracy, f — uczelnie, zakład naukowy i zastosujmy te symbole dla zilustrowania ilości i układu elementów hasła autorskiego. Hasło autorskie występuje w postaciach:
a + b, a + b + Crd, z obocznością c+a+b, a-fb + c-f e, c+b-j-a. Zdecydowaną przewagę mają dwie pierwsze formy.
Do tej różnorodności należy dodać, że 1. opis tytułowy występuje w 6 wypadkach, 2. w opisach tytułowych panuje analogiczna swoboda w doborze i kolejności elementów informujących o autorze, 3. w ramach jednego wydawnictwa zachodzi mieszanie zasad, 4. interpunkcja oraz ujęcie graficzne są bardzo różne.
Cytowanie tytułów naukowych i funkcyjnych, często łącznie z podawaniem miejscowości lub kraju, nazwy uczelni, zakładów przemysłowych, instytutów naukowo - badawczych, z którymi związany jest autor, wydaje się z wielu względów niecelowe i zbędne. Dodawanie tych tytułów nie zawsze jest legitymacją wysokiego poziomu opracowania zagadnienia; specjalność problematyki dyscyplin technicznych wyklucza laików. Wzgląd na czytelność i przejrzystość opisu bibliograficznego oraz wzgląd na oszczędność miejsca nakazują rezygnację z wszelkich dodatków tego typu. Często te elementy przy jednym nazwisku zajmują jeden do półtora wiersza. Podaje się je nieraz w pełnym brzmieniu, stosując w tym samym opisie literowe skróty tytułów czasopism. Wydaje mi się, że w takich wypadkach, zwłaszcza przy dwóch lub trzech autorach, trudno mówić o przejrzystości opisu, o łatwości odnalezienia autora oraz o logicznym gospodarowaniu miejscem. Oto parę przykładów, w których celowo podkreślono graficznie nazwiska:
Poz. 32 z Przeglądu Bibliograficznego Przemysłu Rolnego i Spożywczego 1950 z. 1: ZIŁA VLADIMIR V. (Dyrektor Państw. Instytutu Fermentacyjnego przy Politechnice w Brno CSRJ ...
Poz. 40 z Prz. Bibliogr. Telekomunikacji 1950 nr 1—2: ... GOLD-BERG H. (National Bureau of Standards, Washington) i BATH, C. C. (BenedAx Aviation CoBaltimore) ...