357503081

Wspmnienie o zmarłym

śp. prof. dr hab. Eugeniuszu Otolińskim

1 lipca 1932 - 5 maja 2014

Prof. dr hab. Eugeniusz Otoliński

Żegnając wielce zasłużonego dla nauk ekonomiczno-rolniczych oraz dla Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie naukowca i nauczyciela akademickiego, który przez 45 lat naucza! tysiące studentów z których, bardzo wielu żyje i pracuje nadal w rolnictwie i agrobiznesie Małopolski i w różnych częściach kraju - wspominamy jego pracę i życic.

Profesor Józef Kubica, przed laty rektor WSR w Krakowie często wspominał jak w 1956 r. pojechał służbowo do Bułgarii, do Sofii i spotka! tam, co było dla niego miłym zaskoczeniem młodego, bardzo przystojnego i uczynnego studenta studiującego w Wyższym Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Sofii. Tym studentem był właśnie Eugeniusz Otoliński. Na kilkudniowym objeździć po gospodarstwach rolnych w Bułgarii przypadli sobie wzajemnie do gustu, czego efektem było złożenie propozycji pracy już absolwentowi Eugeniuszowi w WSR w Krakowie, w Katedrze Ekonomiki i Organizacji Rolnictwa.

Odnosząc się chociażby do kilku wątków aktywnego życia naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego Świętej Pamięci profesora Eugeniusza Otolińskicgo staję przed dużym dylematem, czy potrafię zrobić to właściwie i chociażby w części oddać jego osobowość, zasługi, wskazać na jego osiągnięcia, a także niepowtarzalnie duże zaangażowanie w pracy. Jakże bowiem zawsze nie do pokonania był Jego styl wystąpień, wypowiedzi, opisu faktów, oceny ludzi. Język bardzo kwiecisty, wysublimowany dobór słów, barwność określeń, precyzja wypowiedzi, obfitość komplementów. Mało kto potrafił tak jak Profesor występować na konferencjach, co czynił w sposób ekspresyjny, wysoce fachowy, skupiający zainteresowanie słuchaczy.

Profesor Eugeniusz Otoliński był wysoce profesjonalnym i wytrawnym badaczem skupionym na problematyce ekonomiczno-rolniczej. Badania swe ogniskował na problematyce gospodarstw rolnych dużych, PGR-ów i małych, dobrych, przodujących, stwarzających pozytywne wzorce, ale także poszukiwał sposobów' poprawy i naprawy organizacji czy zarządzania gospodarstwami słabymi. Do celów badawczych zbierał materiały w terenie, jeździł do gospodarstw i firm, pilnie wypytywał, rozmawiał z ludźmi. Należał zapewne wówczas do wąskiego grona naukowców, którzy znali rzeczywistość produkcyjno-ekonomiczną rolnictwa, stąd chętnie był wysłuchiwany i ceniony, także na salonach w Warszawie, Pradze, czy Berlinie. Wyniki swych badan, przemyśleń, rozważań łatwo przemieniał na tekst naukowy. Publikował dużo, dbał o styl, formę i jakość swych prac. Jednocześnie mocno sprzeciwiał się rodzącym się w nauce tendencjom do formalizacji i niewłaściwych ocen pracowników opartych nie o rzeczywiste zasługi dla nauki, lecz wymyśloną przez kogoś punktację. Profesor chętnie uczestniczył w konferencjach krajowych i zagranicznych. Traktował je jako niepowtarzalne forum spotkań wymiany myśli i wyników badań. Także sam od lat 80-tych organizował wiele międzynarodowych konferencji naukowych dbając o dobór referentów i pancłistów, przyczyniając się tym do tworzenia krakowskiej szkoły ekonomiki rolnictwa.

Profesor Eugeniusz Otoliński miał bardzo dobre przygotowanie badawcze, ukształtowane przez wieloletnie studia i staże, także zagraniczne, a z racji wyjątkowych uzdolnień, był w stanie pisać twórcze, poważne opracowania naukowe i eseje na bardzo wysokim poziomic, starając się rozwijać teorie zarządzania i ekonomiki rolnictwa. Było to w kraju powszechnie znane i uznane, co zaowocowało zaliczeniem Profesora do grona wybitnych ekonomistów rolnictwa i co przynosiło chlubę zarówno Jemu jak i nam. Jego współpracownikom, ale także i katedrze, którą kierował i naszej Uczelni. Pracę naukową Profesor traktował z wielką powagą, jako powołanie, jako misję, jako wielki obowiązek względem rolnictwa i kraju. Pracy tej poświecił mcmii całe swoje życie często zaniedbując sprawy osobiste i rodzinne. Dużo i długo pracował, nie tylko w dni robocze, ale także zwykłe w soboty, ucząc w tym dniu niestacjonarnych studentów. Przychodził do pracy również w niedziele, bo wtedy było cicho, bez zgiełku, można było spokojnie pomyśleć, poczytać i efektywnie pisać. Profesor opublikował

16