365605689

Wyróżnia się różne rodzaje integracji, m.in.:

-    czasową lub trwałą,

-    słabą lub silną,

-    zdeterminowaną lub przypadkową (Konieczny 1983; Domański 2013). Jednym z wyników integracji systemów jest ich przynależność do wspólnego

zintegrowanego systemu. Po zintegrowaniu poszczególne systemy są zobowiązane prowadzić wspólną praktykę z pozostałymi systemami. Sytuacja taka jest dla każdego systemu źródłem przychodów i kosztów integracyjnych. Aby integrację uznać za efektywną, systemy zintegrowane powinny działać skutecznie, być bardziej niezawodne, powinny mieć większe możliwości działania oraz mniejsze odpady systemowe. Osiągnięcie takiego stanu jest możliwe, kiedy rozpatrywane systemy mają odpowiednią podatność integracyjną, która charakteryzuje ich sytuację względem bliższego otoczenia systemowego. Poszczególne systemy można integrować tylko z systemami należącymi do ich otoczenia systemowego. Przewidywanie poziomu efektywności integracji z otoczeniem bliższym jest łatwiejsze, gdyż jest ono najczęściej stałe dla danego systemu. Integracja może przynosić również skutki negatywne m.in. w przypadku, gdy zbyt dużo nakładów należy przeznaczać na utrzymanie więzi integracyjnych. W takich sytuacjach korzyści integracyjne są znikome i mogą determinować ograniczenie lub rozpad integracji (Brzeziński 2007; Domański 2013).

W tym kontekście wyróżnia się dwa podstawowe prawa integracji systemów:

-    integrować można tylko systemy bezpośrednio zależne od siebie,

-    integrować można tylko systemy zainteresowane współdziałaniem (Konieczny 1983; Domański 2013).

W niektórych przypadkach integracja systemów staje się możliwa po uzyskaniu odpowiedniego rozwoju systemów integrowanych, po uzyskaniu przez nie odpowiedniej dynamiki potrzeb i możliwości. W celu podtrzymania dodatniego trendu tej dynamiki przejawiają większą podatność integracyjną. Integrowanie systemów jest zatem jedną ze strategii postępu systemów (Domański 2013).

Szanse sprawnego wdrożenia działań integrujących procesy wytwórcze zależą od wielu czynników. Do najważniejszych zaliczane są determinanty, które generalnie kształtują organizację produkcji i logistyki w przedsiębiorstwach:

-    rodzaj branży i specyfika produktów,

-    wielkość przedsiębiorstwa, liczba zakładów i magazynów,

-    kultura organizacyjna przedsiębiorstwa,

-    istniejące, dotychczasowe struktury organizacyjne w przedsiębiorstwie,

-    struktura systemu produkcyjnego i procesu technologicznego,

-    istotność i dynamika warunków otoczenia,

-    zakres i stopień jednorodności programu działania przedsiębiorstwa,

-    stopień znajomości założeń i istoty integracji procesów w przedsiębiorstwie,

-    struktura systemu dystrybucji i magazynowania,

18