365606034

Odmienny kształt ma wykres rozciągania próbki wykonanej z miedzianego pręta poddanego wyżarzaniu zmiękczającemu w temperaturze 600°C, co przedstawiono na rys. 6.4a oraz 6.4b. Po krótkim odcinku prostoliniowym, charakteryzującym zakres sprężysty (rys.6.4b), następuje nieliniowy wzrost obciążenia, aż do momentu osiągnięcia maksymalnej wartości siły rozciągającej F= 17kN i pojawienia się strefy niemal płaskiego przebiegu siły. W kolejnej fazie na wykresie można zaobserwować stopniowy spadek siły rozciągającej, co związane jest z nierównomiernym odkształceniem próbki i pojawieniem się tzw. szyjki. Jak widać z rys. 6.4a rozdzielenie próbki wykonanej z miedzi nastąpiło po znacznym spadku siły rozciągającej F_u = 9,5 kN oraz silnym wydłużeniu, bo około AZ, = 29 mm. Te wartości św iadczą o dobrych w łasnościach plastycznych, umożliwiających - w przeciwieństwie do materiałów kruchych - uzyskanie w próbce miedzianej znacznych odkształceń trwałych. Opisany przebieg wykresu F=f(AL) charakteryzuje materiały metalowe podatne na odkształcenia plastyczne oraz nie posiadające wyraźnej granicy plastyczności.

Na przedstawionych wykresach można więc wyróżnić fragmenty odpowiadające różnym fazom rozciągania. Początkowy fragment wykresu - prostoliniowy - świadczy o odkształceniu sprężystym próbki. Odciążenie próbki w ty m zakresie powoduje jej powrót do wymiarów początkowych, czyli próbka zachowuje się jak sprężyna. Przejście z fazy odkształcenia sprężystego do plastycznego może być oddzielone przy rostem odkształcenia bez wzrostu siły, jak to przedstawia rys. 6.3b lub przebiegać przy' stopniowym nieliniowym wzroście siły, co obrazuje rys. 6.2 i rys. 6.4b. W przypadku wykresu przedstawionego na rys. 6.3b mówimy o wystąpieniu wyraźnej granicy plastyczności, zaś w przypadku wykresów pokazanych na rys. 6.2 oraz 6.4b o braku wyraźnej granicy plastyczności. W miarę wydłużania próbki metalowej kolejną fazą rozciągania jest stopniowy wzrost sity, aż do momentu osiągnięcia maksymalnej wartości sity F_m. Taki przebieg zjawiska związany jest z umocnieniem materiału metalowego wywołanego mechanizmem poślizgu lub bliźniaków ania. Ostatnią fazą próby rozciągania jest lokalne przewężenie próbki prowadzące do stopniowego naruszenia spójności materiału (dekohezji), w wyniku czego następuje w momencie osiągnięcia sity F„ całkow ite jej rozdzielenie.