3725451459

Dodatki uszlachetniające są wprowadzane w celu poprawienia różnych właściwości mas formierskich, takich jak: właściwości wpływające na jakość powierzchni odlewów, właściwości termofizyczne masy, przepuszczalność, wybijal-ność itp. Skutecznym środkiem przeciwdziałającym powstawaniu przypaleń masy do odlewów i poprawiającym jakość powierzchni odlewów są różne postacie węgla (grafit, pył węglowy, pył koksowy, sadza lub substancje będące nośnikiem tzw. węgla błyszczącego). Przepuszczalność, podatność i wybijalność mas może być poprawiona przez dodanie drobnych trocin lub torfu. W odlewnictwie magnezu i jego stopów stosuje się nieorganiczne dodatki zabezpieczające przed zapaleniem się ciekłego metalu podczas odlewania do form piaskowych. Są nimi siarka, kwas borowy i sole amonowe. W celu zmiany właściwości termofizycznych mas (pojemności i przewodności cieplnej, współczynnika akumulacji ciepła itp.) można wprowadzać dodatki zwiększające te parametry, np. różnego rodzaju cząstki metalowe (śruty, opiłki, wióry), lub zmniejszające je, np. keramzyt lub mikrosfery.

Skrzynki i narzędzia formierskie

Większość piaskowych form odlewniczych wytwarza się w skrzynkach formierskich. Stanowią one zewnętrzną obudowę ograniczającą gabaryty formy i umożliwiającą:

-    prawidłowe zagęszczenie masy formierskiej,

-    dokładne złożenie połówek (lub więcej części) formy odlewniczej oraz

-    transport formy odlewniczej.

Wytwarzanie rdzeni

W produkcji odlewów rdzenie stanowią części formy odlewniczej odtwarzające z reguły wewnętrzne kształty odlewu. Ze względu na to, iż w trakcie zalewania formy rdzenie są otoczone ze wszystkich stron ciekłym metalem, ich właściwości muszą być lepsze niż formy. Do szczególnie istotnych właściwości rdzeni zalicza się: gazotwórczość, przepuszczalność, wytrzymałość na ściskanie, zginanie, rozciąganie, podatność, wybijalność.

Formy piaskowe zwykłej dokładności Formowanie ręczne

Formowanie ręczne jest to taki sposób wytwarzania form odlewniczych, podczas którego wszystkie czynności (lub zdecydowana ich większość) składające się na powstanie formy są wykonywane ręcznie. Można je prowadzić w gruncie lub w skrzynkach formierskich. Wybór techniki formowania zależy od budowy modelu, jego wielkości i stopnia skomplikowania.

Formowanie maszynowe

Klasyfikacji maszyn formierskich można dokonać, stosując różne kryteria: wielkości, wydajności, sposobu oddzielania modelu od formy, napędu, rodzaju wykorzystywanych mas formierskich itp. Jednak ponieważ zdecydowanie najbardziej praco- i energochłonne jest zagęszczanie masy formierskiej, jako podstawę klasyfikacji formowania maszynowego wybrano sposób mechanizacji tego procesu.

Schemat procesu formowania z „obieraniem"; a) ustawienie na płycie modelowej skrzynki formierskiej i modelu lub jego części, modeli wlewów doprowadzających i pokrycie ich oddzielaczem, b) wypełnienie skrzynki formierskiej najpierw przesianą przez sito masą przymodelową, a następnie masą wypełniającą, ‘staranne jej zagęszczenie i usunięcie nadmiaru oraz wykonanie kanałów odpowietrzających, c) obrócenie powstałej połówki formy o 180° i jeśli jest to konieczne, wykonanie obrania, czyli usunięcie masy uniemożliwiającej wyjęcie modelu lub zamontowanie rdzenia, d) ustawienie z użyciem sworzni ustalających drugiej skrzynki formierskiej, a także pozostałych części modelu oraz modeli .belki żużlowej, wlewu głównego i przelewu bądź nadlewu, pokrycie oddzielaczem, >) zasypanie i zagęszczenie drugiej połówki formy, wykonanie kanałów odpowietrzających i zbiornika wlewowego, f) rozłożenie połówek formy, wyjęcie modeli oraz wykończenie układu wlewowego, oczyszczenie formy i zamontowanie rdzeni, jeśli są konieczne, g) złożenie formy i jej sklamrowanie lub obciążenie, a następnie zalanie ciekłym metalem, h) po ostygnięciu wybicie odlewu z formy

Zagęszczanie masy przez prasowanie. Prasowanie jest realizowane w różnych wariantach, zależnych od konstrukcji zespołów prasujących, kinematyki współpracujących elementów lub mediów roboczych. Wspólną cechą wszystkich rozwiązań jest stosunkowo wolne przemieszczanie się cząstek masy zarówno względem siebie, jak i względem stałych punktów odniesienia (ścianek modelu, skrzynek itp.) podczas procesu zagęszczania.

Zagęszczanie masy przez wstrząsanie. Zagęszczanie masy formierskiej przez wstrząsanie następuje pod wpływem wielokrotnego poddawania cząstek masy, znajdujących się w skrzynce formierskiej, ruchom posuwisto-zwrotnym z gwałtownym wyhamowaniem, w wyniku czego sumują się siły bezwładności cząstek masy. Częstotliwość wstrząsania skrzynki z masą formierską wynosi Od kilku do kilkunastu herców.