414223740

64 Sławomir Herma

W konstrukcji algorytmów wyznaczających optymalny rozdział operacji technologicznych wykorzystano programowanie obiektowe, które w połączeniu z dynamicznymi strukturami danych umożliwiło uzyskanie dużej wydajności obliczeń. Zastosowane metody eliminacji stanów nieperspektywicznych pozwoliły na znaczne skrócenie toku obliczeń i czasu potrzebnego do znalezienia najlepszych rozwiązań. Interesującym efektem przeprowadzenia ekspery mentu obliczeniowego było uzy skiwanie kilku lub niekiedy kilkunastu rozwiązań końcowych, kwalifikowanych jako optymalne (dla których wartości stanów okazywały się takie same). Dzięki temu możliwe stało się uzyskanie wariantowych rozwiązań harmonogramu pracy badanej linii, które mogą stanowić podstawę dla dalszych analiz dotyczących np.:

•    rozmieszczenia narzędzi i środków produkcji potrzebnych do realizacji poszczególnych operacji techno logicznych,

•    przestrzennej organizacji badanej linii produkcyjnej.

•    możliwości bądź uprawnień do wykonywania określonych czynności przez pracowników przypisanych do poszczególnych stanowisk na linii;

10. Podsumowanie i propozycje rozszerzenia modelu

Przedstawiony model matematyczny zagadnienia balansowania linii montażowej obejmuje jedynie podstawowe wielkości (parametry) opisujące jej stan i sposób funkcjonowania. Korzystając jednak z opracowanej metodyki, problem harmonogramowania można znacznie rozbudować uwzględniając np.;

•    rozmieszczenie narzędzi i środków produkcji potrzebnych do realizacji poszczególnych operacji technologicznych,

•    przestrzenną organizację badanej linii produkcyjnej.

•    możliwości bądź uprawnienia do wykonywania określonych czynności przez pracowników przypisanych do poszczególny ch stanowisk na linii;

•    czasy przezbrojeń pomiędzy operacjami, gdy wykonywane są one przy użyciu określonych środków produkcji.

Problem alokacji narzędzi (środków produkcji) na poszczególnych stanowiskach linii produkcyjnej wiąże się z koniecznością stworzenia kolejnego kryterium, dotyczącego minimalizacji tych środków. W tym celu wymagane jest ujęcie niezbędnych informacji o typach narzędzi i możliwych do realizacji za ich pomocą operacji technologicznych w jedną strukturę danych (np. macierz incydencji).

Podobnie, w przypadku zaistnienia dodatkowych ograniczeń w zakresie uprawnień pracowników do wykonywania poszczególnych operacji technologicznych, czy konieczności uwzględnienia czasów przezbrojeń, dodatkowe macierze incydencji pozwolą na uzupełnienie modelu i rozszerzenie konstrukcji algorytmu.

Należy jednak pamiętać, że opisane wyżej zmiany, wzbogacające wachlarz funkcjonalny modelu, wymagają każdorazowo odpowiedniego przeformulowania procedury generowania stanów i weryfikacji zasadności i poprawności stosowania metod eliminacji stanów nieperspektywicznych.