4307685706

cie ekonomii nowokeynsistowskiej. W modelach tych gospodarka jest opisana za pomocą strukturalnych modeli wyprowadzonych z optymalnych zachowań mikro-podmiotów, które cechują się racjonalnymi oczekiwaniami. Aby otrzymać optymalną regułę polityki pieniężnej w modelach tych maksymalizuje się funkcję dobrobytu społecznego (welfare function) [Woodford, 2003], mającą postać funkcji użyteczności gospodarstw domowych, przy ograniczeniach zadanych przez równania opisujące zachowanie gospodarki. Szczególnie po ostatnim kryzysie finansowym zaczęto kwestionować adekwatność przyjmowanych w modelach DSGE założeń ([Sławiński, 2011], [Colander i in., 2009]), m.in. nieskończony horyzont w optymalnej strategii banku, racjonalne oczekiwania, reprezentatywne podmioty gospodarcze. Główną wadą tego podejścia [Chari i in., 2008] jest brak jednoznacznych i ogólnie akceptowalnych założeń dotyczących mikropodstaw niezbędnych do budowy tych modeli oraz wynikająca z tych założeń „sztywność modelu” powodująca słabe własności prognostyczne.

Alternatywnym podejściem do budowy monetarnych reguł celu jest modelowanie gospodarki za pomocą prostych w konstrukcji, ateoretycznych modeli wektorowej autoregresji (modeli VAR) (por. [Sack, 2000], [Polito i Wickens, 2012]). W tej klasie optymalnych modeli monetarnych, założenia które należy przyjąć dotyczą jedynie wyboru zmiennych stanu opisujących gospodarkę oraz postaci funkcji straty. Ponadto warto podkreślić, że modele VAR są często log-liniowym przybliżeniem bardziej skomplikowanych modeli DSGE [Polito i Wickens, 2012]. Modele VAR w przeciwieństwie do modeli DSGE nie są jednak odporne na krytykę Lucasa [Lucas Jr, 1976]¹. Parametry modelu zależą od realizowanej polityki gospodarczej i według Lucasa powinny reagować na zmiany tej polityki. Co prawda optymalna wrażliwa na ryzyko polityka banku centralnego wyznaczona jest przy założeniu znajomości parametrów modelu - szacownych w oparciu o empiryczną regułę polityki pieniężnej, jednakże pełna identyfikacja szoków egzogenicznych dokonana jest już w oparciu o optymalną regułę polityki pieniężnej (por. Dodatek C). Ten sposób identyfikacji szoków egzogenicznych oraz fakt, iż optymalna wrażliwa na ryzyko reguła polityki pieniężnej uwzględnia zmienność i korelację zmiennych endogenicznych w pewnym stopniu redukuje istotność krytyki Lucasa.

Powszechnym podejściem do modelowania polityki pieniężnej jest empiryczne modelowanie mechanizmu transmisji monetarnej, w ramach którego uwzględnia się

1

Dyskusję na temat uodpornienia modeli VAR na krytykę Lucasa można znaleźć, m.in. w [Sims, 1986].