4552035319

Podział na dzielnice 57

W ten sposób na terytorium Polski dało się wyróżnić 11 dzielnic (ryc. 8). Ze względu na zbyt małą liczbę stacji przeprowadzenie granic między dzielnicami wydało się zbyt ryzykowne; poprzestano więc na podaniu przy nazwie każdej miejscowości numeru odpowiedniej dzielnicy.

STATYSTYCZNE OPRACOWANIE MATERIAŁU

W następnej fazie obliczono: 1) średnie roczne i sezonowe sumy opadów dla wyżej wyróżnionych 11 dzielnic, 2) odchylenia standardowe oraz 3) współczynniki zmienności. Tabela 17 zestawia uzyskane wyniki.

Analiza średnich sum opadów w dzielnicach potwierdza znany fakt, że najniższe sumy roczne spotykane są w pasie środkowym (550—562—576 mm), po czym wzrastają one wyraźnie w miarę wzrostu wysokości. Wśród północnych dzielnic pojeziernych Pojezierze Pomorskie ma o 60 mm wyższą średnią sumę roczną niż Pojezierze Mazurskie. Podhale uzyskuje średnio w roku dwa razy więcej opadu niż Polska środkowa.

W zimie (XII—II) wśród niskich średnich sum całej Polski środkowej (około 100 mm) wyróżnia się Wyżyna Lubelska wartościami najniższymi: 89 mm. Wyżyna Krakowsko-Częstochowska i kotliny podkarpackie również należą do dzielnic o niskich opadach zimowych: 106—104 mm. Ciekawe, że w analizowanym okresie najwyższa suma średnia za 3 miesiące zimowe przypada na Beskid (158 mm), a nie na Podhale (146 mm).

Na wiosnę (III—V) we wszystkich dzielnicach — prócz Pojezierza Pomorskiego — sumy opadów wzrastają od kilku milimetrów (Pojezierze Mazurskie) do powyżej 100 (Podhale) w stosunku do zimy. Jedynie na Pojezierzu Pomorskim zaznacza się lekki spadek, dzięki czemu dochodzi prawie do zrównania sum opadów na obu Pojezierzach. Wyżyna Lubelska również i w tej porze roku zyskuje najmniejsze ilości wody opadowej (115 mm), Polska środkowa i zachodnia — niewiele więcej, bo tylko 117 mm. Na Nizinie Śląskiej natomiast średnia suma za 3 miesiące wiosenne dochodzi do 132 mm.

Lato (VI—VIII) w stosunku do wiosny charakteryzuje się wzrostem sum opadowych na całym terytorium Polski; największy wzrost, przekraczający 100%, notowany jest w dzielnicach wschodnich: na Pojezierzu Mazurskim (ze 121 na 252 mm) i na Wyżynie Lubelskiej (ze 115 na 231 mm), blisko 100 % — na Pojezierzu Pomorskim i w Beskidach Zachodnich, a najmniejszy — rzędu 64% — na Nizinie Śląskiej (ze 132 na 216 mm).

Jesień (IX—XI) cechują średnie sumy opadu znacznie niższe niż lato; co do swej wysokości prawie dokładnie odpowiadają one średnim sumom wiosennym. Większe różnice występują jedynie na pojezierzach, gdzie opad jesienny wydatnie przewyższa opad wiosenny (Pojezierze Pomorskie różnica 69 mm, Pojezierze Mazurskie — 21 mm). Na Podhalu przeciwnie — średnia suma zyskiwana jesienią jest ó 20 mm niższa niż na wiosnę.