4631370568

288 L. SOBCZYK

Ryc. 3. Edward Sucharda, ze zbiorów Autora

ośrodkami chemicznymi, a w tym okresie jedyną praktycznie możliwością była współpraca z chemikami radzieckimi. Sytuacja ta dla wrocławskich chemików uległa pewnej zmianie po roku 1956, a znacznej — jak wszędzie — dopiero w latach siedemdziesiątych.

Pierwszy spis wykładów (rok akademicki 1946/47) z chemii na Uniwersytecie i Politechnice podaje następujące osoby:

Włodzimierz Trzebiatowski, Katedra Chemii Nieorganicznej,

Edward Sucharda, Katedra Chemii Organicznej,

Edwin Płażek, Katedra Chemii Ogólnej I,

Henryk Kuczyński, Katedra Chemii Ogólnej II,

Bogusław Bobrański, Katedra Chemii Farmaceutycznej,

Włodzimierz Trzebiatowski (p.o) Katedra Chemii Fizycznej.

Po śmierci Suchardy Katedrę Chemii Organicznej objął E. Płażek, Katedrę Chemii Ogólnej I — Bogusława Trzebiatowska, a Katedrę Chemii Fizycznej w 1948 r. Kazimierz Gumiński.

Przypomnijmy, że E. Płażek był kontynuatorem lwowskiej szkoły chemii związków heterocyklicznych (szczególnie chemii pirydyny); B. Jeżowska-Trze-biatowska, o której będzie jeszcze mowa, uczennica Wiktora Jakoba, stworzyła we Wrocławiu szkołę chemii związków koordynacyjnych; H. Kuczyńskiego, ucznia E. Suchardy, można uważać za twórcę wrocławskiej szkoły chemii terpenów; B. Bobrański, uczeń i wieloletni współpracownik E. Suchardy, tworzył Wydział Farmacji (był też rektorem Akademii Medycznej we Wrocławiu); K. Gumiński, wybitny pedagog, choć działał we Wrocławiu tylko 6 lat, odegrał ważną rolę w kształceniu chemików. Szczególnie jego wykłady cieszyły się wśród studentów ogromnym uznaniem. Wśród chemików, którzy tworzyli zręby szkolnictwa wyższego we Wrocławiu, byli też Alfred Śliwa, Tadeusz Batkowski,