4640480082

354

354

i".

sanie skutki, co przejście lab nr w po i nos la cli kolejowy cli, co decyduje o stosowaniu analogicznych współczynników dynamicznych.

v    *

Na zakończenie wspomną tu o pracy inż. dr. A. Bhmietowca, która z powoda nieobecności autora nie była wygłoszona na Kongresie. l)c. A. Chmielowiec proponuje, aby wpływ obciążenia dynamicznego sprowadzić do zagadnienia statycznego przez powiększenie obciążenia ruchomego 1,5 krotnie dla mostów drogowych, 2-krotnie dla mostów kolejowych, pozostawiając naprężeńie dopuszczalne takie, jak dla innych koiistrukcyj inżynierskich. Wówczas dźwigary główne mostów średnich otrzymują takie same wymiary, jak według przepisów, uwzględniających obc. dynamiczne w naprężeniach dopuszczalnych. Dla mostów średnich, poprzecznie, podłużnie i płyty pomostowej przepisy nowe byłyby ostrzejsze; dla mostów dużych rozpiętości — łagodniejsze, Przepisy lego rodzaju mają jeszcze tę dodatnią stronę, że zwiększenie obciążenia ruchomego nie pociąga za sobą konieczności zmiany współczynników. Należy dodać, że projekt dr. Chmiel owca, po raz pierwszy zreferowany na zjeździć żelbetniików w listopadzie 1931 r. spotkał się z poparciem prof. Bryły, Hlibera i Thulliego.

Z a g a d u i e n i e VI.

Żelbet, jako inaterjał, złożony z szeregu składników, posiada wytrzymałość zmienną, w zależności od własności materiałów, wchodzących w jego skład, to też badania eksperymentalne odgrywają przy zas-tosowaniu żelbetu rolę decydującą. W obliczeniach statycznych konstruktor dąży do tego, aby naprężenia, otrzymane drogą teoretyczna, zbliżały się jaknajbardziej do naprężeń rzeczywistych, co daje się osiągnąć przez stosowanie właściwych współczynników empirycznych. Autor referatu wstępnego proF, Campus, po gruntownej analizie wpływu własności sprężystych żelbetu na wytrzymałość ustrojów stwierdza, że aczkolwek metody, oparte na założeniu sprężystości, mogą budzić pewne zastrzeżenia, to jednak nie nudzi konieczności rewizji samej metody, ograniczając się do wyrażenia dezyderatu stworzenia komisji międzynarodowej, któraby opracowała współczynniki empiryczne na zasadzie gruntownych doświadczeń.

Drugim bardzo ważnym czynnikiem dla konstruktora jest dokładna znajomość odkształceń, jakie powstają w konstrukcji wskutek własności fizycznych żelbetu (referat inż. Fabera). Skurcz betonu i jego zachowanie się sprężyste pod wpływem obciążeń długotrwałych zmienia z biegiem czasu rozdział sił wewnętrznych między betonem i żelazem. Następują, oprócz zmiany wielkości, przesunięcia sił wewnętrznych, osiągając niejednokrotnie dość znaczne wartości, nie tak wielkie jednakże, aby mogły zagrażać bezpieczeństwu konstrukcji, obliczonej zapomocą istniejących metod. W rzeczy samej po przekroczeniu granicy proporcjonalności żelaza rozpoczynają się zjawiska odkształceń plastycznych, które hamują przesunięcia sił wewnętrznych.

Jako przyczynek do głównego tematu prof. Paszkowski wygłosił referat o własnych badaniach naci gięciem „belek obciążonych na całej długości momentem gnącym". Ugięcia i inne zjawiska, obserwowane w tak obciążonej 'belce ujawniają pewne właściwości współpracy betonu z żelazem, które przy innych obciążeniach stwierdził': się nie dają wskutek tego, że beton prawie że nie podlega prawu Hook^ła i że przy pewnych naprężeniach pęka po stronic rozciąganej belki.

Bolera! prof. Paszkowskiego wzbudził ogromne zainteresowanie.

Z a g a d n i o nie VII A.

W referacie wstępnym prof. L. Santarella wykazał zalety sztywnego uzbrojenia w budownictwie żęlbetowem,

a mianowicie:    1. oszczędność w wydatkach na krążyny,

o ile dźwigary zostaną obliczone w ten sposób, aby w czasie betonowania mogły przenieść oprócz własnego ciężaru ciężar szalowania i betonu, a po stwardnieniu betonu przypadającą na nie część obciążenia, 2. przez obetonowanie dźwigarów stalowych zwiększa się wytrzymałość i sztywność konstrukcji, co ma szczególne znaczenie dla budowli, które są poddane działaniu, dużych ciężarów ruchomych, uderzeń i wstrząsów, 3. odporność na działanie wysokich temperatur (pożary) i wilgoci (rdza), 4. przez obetonowanie można wzmacniać konstrukcje uszkodzone, lub zwiększyć wytrzymałość istniejących np. w razie zwiększenia norm obciążenia dla mostów.

Dwa następne referaty dotyczyły słupów stalowych w płaszczu betonowym lub żelbetowym. Obetonowany szkielet stalowy jest konstrukcją sztywną, co stanowi jej główną zaletę. Siłę nośną tych słupów oblicza .się według wzoru: P=F_eJc_e + F_bkb) gdzie F_e i F_b oznaczają przekroje żelaza i betonu, k_e i k_b odpowiednie naprężenia dopuszczalne.

Wiązanie poprzeczne, które w słupach stalowych odgrywają bardzo ważną rolę, w omawianym wypadku mogą być znacznie zmniejszone i uproszczone, a czasami nawet zupełnie pominięte, co wpływa na oszczędność w ilości zużytego materiału.

Jeżeli chodzi o najekonomiczniejsze rozwiązanie w budownictwie szkieletowem, to w myśl wywodów dra Hawranka, nie należy używać stali twardych ani do belek, ani do słupów. W obliczeniach statycznych podciągów i belek należy uwzględniać jedynie przekrój żelaza, nie uważając betonu za część nośną konstrukcji, natomiast Obetonowanie słupów należy wliczyć do przekroju pracującego.

Praktyczny sposób obliczania belek stropowych

0    szły w nem uzbrojeniu podał inż. Lebban na zasadzie przeprowadzonych doświadczeń w National Physieal La-boratory w Londynie, opierając się na metodzie Mohr'a, dotyczącej określenia naprężeń w przekroju różnorodnym. Z rozważań tych zestawił wykresy, z których mężna bezpośrednio odczytać, jaka powinna być grubość powłoki betonowej, oraz wymiary belek zbrojenia dla różnych obciążeń i rozpiętości.

Zagadnienie VIIB. -obejmowało jeden tylko referat prof. Ter żagli i, p. t. „Wytrzymałość płytkich fun-damenów", w którym autor przedstawił wyniki najnowszych badań gruntów o małej i -dużej spoistości i doszedł do następujących wniosków: 1. jeżeli naprężenia główne, działające na cząsteczkę gruntu piasezystego w kształcie sześcianu, rosną proporcjonalnie, wówczas i współczynnik ściśliwnśc-i rośnie, 2. szybki wzrost ciśnienia, działającego na powierzchnię cylindryczną cząstki gruntu gliniastego powoduje z początku mały wzrost spoistości

1    współczynnika sprężystości. Jedynie obciążenia długotrwałe, przy możliwości usunięcia wody z przestrzeni międzycząsteczkowych wpływa na znaczne zwiększenie ściślwości grunt6w gliniastych.

Oprócz tego autor omówił własności sprężyste gruntów gliniastych, zachowanie się ich poci działaniem obciążeń ścinających, oraz wpływ wyporu hydrostatycznego na odpór gruntów.

Kongres paryski podkreślił dobitnie, że współpraca ludzi, których łączy jedna myśl — poszukiwanie prawdy naukowej, jest nie tylko celowa, ale i niezbędna, gdyż przy takiej współpracy można zrealizować zamierzenia, których urzeczywistnienie przekracza siły jednostki. Praktycznie wyraziło się to w opracowanych przez siedem korni syj specjalnych wnioskach, przyjętych przez Kongres, zawierających dezyderaty, skierowane do Komisji Stałej Stowarzyszenia, co clo zorganizowania współpracy międzynarodowej w om ó w i o n y cdi d z i od zi n ach.