4640480918

Rys. 3. Dwuwymiarowy model struktury szklą, uwzględniający występowanie mikrokrystalitów

(klasterów), wg [65]

Nasuwa się więc pytanie, dlaczego właśnie niektóre tlenki są dobrymi substancjami szkłotwórczymi. Ten problem Phillips [17, 18] rozwiązuje przekonywająco. Mianowicie, jak już wspomniano, cechą geometryczną szkieł składających się wyłącznie z tlenków sieciotwórczych są tetraedryczne grupy strukturalne Y0₄. Istotną cechą chemiczną jest tu wiązanie Y—O. Obie te cechy są wyjątkowo trwałe, tak że obecność tlenków modyfikujących w szkłe ma znikomy wpływ na ich zmianę. Jednakże witryfikacja (zeszklenie) tlenków szkłotwór-czych nie zachodzi z powodu ich cech topologicznych, ale głównie z racji tej cechy chemicznej, którą jest zdolność atomów tlenu do tworzenia raczej podwójnych niż pojedynczych wiązań z niedużym udziałem entalpii. Wiązania podwójne przerywają sieć — są więc defektami, a duże stężenie takich