Wykład z 03.01.2010
Wspólna polityka rolna.
Jest zasadą wyjątkowości.
Jest specjalna w stosunku do innych reguł - od lat 80tych jest w nieustającym procesie reform, który trwa do dziś. Jest reliktem okresu powojennego.
W 2005 i 2007 roku wystawiono regulacje.
Pojęcie rolnictwa i rolnik nie zostało zdefiniowane we wspólnocie. O tym, kto jest rolnikiem decyduje prawo wewnętrzne, krajowe.
Produkty rolne mają definicję, są wymienione w traktacie.
Cele wspólnej polityki rolnej:
1. Cele ekonomiczne:
- stabilizacja dostaw
- stabilizacja rynków
- zwiększenie wydajności
2. Cele socjalne:
- podniesienie poziomu życia rolników
- zaopatrzenie konsumentów w produkty po odpowiednich cenach.
Cele nie bardzo grają z zasadami wolnego rynku. Jest to podłoże napięć wewnętrznych.
Dla Polski najważniejsze były dopłaty z UE. Powstały w wyniku reform polityki rolnej.
80/90 - sposób rekompensaty za drastyczne obniżenia cen skupu. Obniżano ceny o ok. 30% dlatego wymyślono dopłaty. Są na hektar, nie zależne od wolumenu produkcji a za powierzchnię.
Spowodowało to nadprodukcję. Unia skupowała po cenie interwencyjnej. Aby zerwać ze stymulowaniem produkcji, zaczęto zastępować interwencję rynkową (skup) dopłatami z UE, za zalesiane powierzchnie.
UE jest to konglomerat.
Przez co ceny żywności poszły w górę. Jedną z dużych konsekwencji wejścia PL do UE był gwałtowny wzrost cen bananów. Drugim produktem była wołowina i cielęcina.
Zasady wspólnej polityki rolnej:
1. Zasada wyjątkowości
2. Zasada preferencji europejskiej - preferuje się produkcję towarów i sprzedaż w granicach UE, spychając na dalszy plan państwa trzecie.
3. Zasada solidarności finansowej - za politykę rolną płacą wszyscy, niezależnie ile wyciągają z puli.
4. Zasada współodpowiedzialności - za stabilizację rynku odpowiedzialna jest nie tylko UE ale także producenci. Jeśli przekroczą wolumen, płacą za to.
Instrumenty:
• Organizacje rynków rolnych - rynki poszczególnych produktów są różnie zorganizowane. Jest ich 19, dzielimy na 3 grupy:
ii