5109636756

Kompozyty z osnową polimerową mogą być również wzmacniane grubymi i mocnymi włóknami wkomponowanymi w miękką i ciągliwą osnowę. Najbardziej rozpowszechnionymi rodzajami wzmocnienia stosowanymi w kompozytach PMC są włókna szklane - G (Glass), węglowe - C (Carbon) i aramidowe - A (Aramid). Stąd też kompozyty PMC wzmacniane włóknami szklanymi są określone akronimem GFRP (Glass Fibrę Reinforced Plastics) i analogicznie wzmacniane włóknami węglowymi jako CFRP czy aramidowymi jako AFRP.

Dobór rodzaju napełniacza proszkowego zależy wyraźnie od oczekiwanych właściwości tworzywa. Jeśli np. kompozyt po utwardzeniu ma się charakteryzować znaczną twardością i odpornością na ścieranie to jako napełniacz przydatne będę proszki kwarcowe czy dolomitowe. Cechy dielektryczne kompozytu można modyfikować proszkiem grafitowym - zwiększa on przewodność elektryczną, a przewodność cieplną kompozytu poprawia dodatek proszków metali. Jeśli kompozyt ma zostać zastosowany w elementach niepracujących, wygodnym napełniaczem będzie np. talk.

Wpływ zawartości napełniacza ceramicznego na właściwości mieszaniny objawia się w dwojaki sposób:

• W stanie nieutwardzonym zwiększa on lepkość układu,

• W stanie utwardzonym polepsza jego właściwości w pożądanym kierunku, np. pod

względem wytrzymałości mechanicznej.

W stanie nieutwardzonym istotną cechą jest lepkość mieszaniny napełniacza i żywicy - powszechnie bowiem stosowaną metodą formowania wyrobów z kompozytów proszkowych jest technika odlewania. Im bardziej skomplikowany geometrycznie kształt wyrobu, tym większa trudność całkowitego wypełnienia formy przez mieszaninę o wysokiej lepkości.

Lepkość mieszaniny żywicy z napełniaczem zależy od rodzaju napełniacza, jego stopnia dyspersji, wielkości cząstek proszku, ich kształtu i przede wszystkim - udziału procentowego w mieszaninie. Im drobniejsze są ziarna proszku i im bardziej rozwinięta ich powierzchnia, tym większa będzie lepkość mieszaniny przy tej samej zawartości napełniacza.

W kompozytach proszkowych nie istnieje optymalna zawartość napełniacza, tak jak teoretyczne 65% dla kompozytów włóknistych. Ilość tę ustala się każdorazowo doświadczalnie, zgodnie z zasadą: należy dodać taką ilość proszku, aby jego mieszanina z wybraną żywicą zdołała całkowicie wypełnić wszystkie elementy formy. Podgrzanie mieszaniny przed procesem odlewania pozwala na odpowiednie zwiększenie udziału fazy