544443508

9

Maksymalna prędkość transmisji zależy od długości połączeń Zaleca się prędkości do 20 kb/s, m.in. 150, 300, 600. 1200, 2400, 4800, 9600, 19200 kb/s. Długość połączeń nie powinna przekraczać zwykle 15 m. Przy krótkich połączeniach prędkość transmisji można zwiększyć do 112 kb/s. Zwiększenie zasięgu ponad 15 m umożliwia zastosowanie tzw. pętli prądowej. Stan „1" reprezentuje prąd o wartości 20 mA, stan „0” - brak przepływu prądu.

Zwykle komputer PC wyposażony jest w dwa porty RS-232. Umożliwia to dołączenie najwyżej dwóch urządzeń, a w przypadku gdy do portu RS-232 dołączona jest również mysz, tylko jednego urządzenia. Jeżeli do komputera trzeba podłączyć więcej urządzeń, należy skorzystać z dodatkowy ch modułów zwiększających ilość portów RS-232.

Przy użyciu interfejsu RS-232 stosowana jest również transmisja synchroniczna. Polega ona na przesyłaniu bloków danych o zmiennej długości. Blok składa się z nagłówka, w którym zapisana jest liczba określająca długość bloku przesyłanych danych, segmentu zawierającego dane oraz sekwencji końca bloku zawierającej sumę kontrolną przesyłanych danych, służącą do detekcji błędów. Bity wchodzące w skład bloku wysyłane są kolejno zgodnie z taktami zegara, bez bitów określających początek i koniec poszczególnych słów. Transmisja synchroniczna jest szybsza od asynchronicznej transmisji start-stopow ej. jednak ze względu na bardziej złożoną realizację sprzętową rzadko stosuje się ją w systemach pomiarowych.

Zastosowanie interfejsu RS-232 w warunkach przemysłowych jest ograniczone. Przy czyną tego jest brak dostatecznych zabezpieczeń przed zakłóceniami oraz ograniczona szybkość i odległość transmisji. Ograniczenia te spowodowały powstanie nowych standardów transmisji szeregowej. Najbardziej popularnym z nich stał się opracowany w 1983 roku standard RS-485. Najważniejsze cechy tego standardu to możliwość dołączenia do 32 odbiorników i nadajników oraz zwiększenie prędkości transmisji do 10 Mb/s przy maksymalnej odległości 1200 m.

5.4.2. Interfejs GPIB

Standard GPIB (ang. General Purpose Interface Bus) jest obecnie najpopularniejszym standardem interfejsu umożliwiającym sprzęganie aparatury kontrolno-pomiarowej i informatycznej w system pomiarowy. Standard został opracowany w 1975 na bazie opracowanego na początku lat siedemdziesiątych przez finnę Hewlett-Packard interfejsu HPIB (ang. Hewlett Packard Interface Bus).

Urządzenia w standardzie GPIB dołączone są równolegle do wspólnej magistrali. Dzięki temu system jest otwarty' i elastyczny strukturalnie, gdyż w prosty sposób można dołączyć do niego nowe urządzenia. Przesyłanie przez magistralę informacji w postaci bajtów odbywa się asynchronicznie, ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Do magistrali można dołączyć jednocześnie do 15 urządzeń. Długość kabla między' dwoma sąsiednimi przyrządami nie powinna przekraczać 2 m, zaś całkowita długość wszystkich kabli 20 m. Przez magistralę można przesyłać dane z szybkością do 1000 kB/s.

Struktura systemu w standardzie GPIB przedstawiona jest na iys. 5.10. Magistrala składa się z 16 linii sygnałowych: 8 linii danych, 3 linii synchronizacji i 5 linii sterowania.