5672969266

Z drugiej części równania wynika natomiast, że przyczyną wyższej stopy równowagi może być również wyższa stopa preferencji czasowych. Wzrost współczynnika p oznacza, że gospodarstwa domowe, zaczynają bardziej cenić konsumpcję bieżącą, a w mniejszym stopniu zainteresowane są tym, co się będzie działo w przyszłości. Takie zachowanie podmiotów oznacza zmniejszenie oszczędności i, co za tym idzie, wzrost stopy procentowej równoważącej rynek.

Z kolei wysoki współczynnik 0 oznacza, że gospodarstwa domowe są zainteresowane wygładzaniem poziomu konsumpcji w czasie. W sytuacji, kiedy oczekiwany jest w przyszłości wzrost dochodu, gospodarstwa takie będą zainteresowane zwiększaniem konsumpcji dzisiejszej kosztem konsumpcji jutrzejszej, tak aby maksymalnie wygładzić jej poziom w dłuższym horyzoncie czasowym. Zachowanie takie działa dokładnie tak, jak wzrost stopy preferencji czasowych, prowadzi do spadku oszczędności i wzrostu stopy procentowej.

O oczekiwanym wzroście dochodu w przyszłości decyduje tempo wzrostu produktywności (x). Im wyższe x, tym większa jest różnica pomiędzy dochodem bieżącym i oczekiwanym w przyszłości, co w sytuacji, gdy gospodarstwa domowe mają skłonność do wygładzania konsumpcji w czasie, będzie prowadziło do podniesienia realnej stopy równowagi. Jak już wspominano, zależność ta została wykorzystana do zbadania związku pomiędzy stopą równowagi a NSP przez Laubacha i Williamsa. Uzyskane wyniki potwierdziły istotną, dodatnią korelację pomiędzy tempem wzrostu produktywności a naturalną stopą procentową.

Modele równowagi ogólnej rozwiązywane są najczęściej w okolicach stanu ustalonego (stacjonarnego). Dzieje się tak z dwóch przyczyn. Po pierwsze, rozwiązanie układu równań różniczkowych jest zdecydowanie prostsze właśnie w otoczeniu stanu ustalonego. Po drugie, o gospodarkach rozwiniętych zakłada się zwykle, że znajdują się w otoczeniu stanu ustalonego, jeśli więc ktoś nie pragnie zajmować się teorią konwergencji, nie ma powodów, by rozpatrywać zachowanie się modelu z dala od stanu stacjonarnego.

Model Ramseya pozwala jednak również na porównanie stóp równowagi w dwóch gospodarkach, z których jedna znajduje się w stanie stacjonarnym, druga zaś, charakteryzuje się zbliżoną strukturą mikroekonomiczną, ale do stanu ustalonego dopiero zmierza w procesie konwergencji. Na podstawie równania (24) z Aneksu 1 można wywnioskować, że poza stanem ustalonym, realna stopa równowagi wynosi: