5833211198

G N O S T

l> stosowanych zabiegów należy wymienić: lampy z odpowiednimi filtrami, pole magnetyczne malej częstotliwości, zabiegi laserowe, prądy impulsowe średniej częstotliwości, jonoforezę, czyli wprowadzanie do tkanek jonów działających leczniczo lub przeciwbólowo, zabiegi ultradźwiękowe, termoterapię (okłady cieplne lub zimne stosowane miejscowo), hydroterapię (ćwiczenia w wodzie, masaż wirowy, pływanie) (1,7-9,11).

Zabiegi fizykoterapeutyczne przygotowują chorego do kolejnego etapu leczenia zabiegami z zakresu kinezyterapii, które z powodzeniem mogą być stosowane równocześnie. Kinezyterapia w TOS podlega ścisłemu doborowi i dawkowaniu. Analizując wydolność chorego, po badaniu fizjoterapeutycznym dobiera się rodzaj technik terapeutycznych oraz ćwiczeń, ich pozycję wyjściową i stopień nasilenia. Kinezyterapia jest najistotniejszym elementem leczenia TOS, ponieważ przyspiesza procesy naprawcze, zabezpiecza przed wykształcaniem nieprawidłowych schematów kompensacyjnych, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie mięśniowo-szkieletowym. W ocenie ruchomości stawów w obrębie górnego otworu klatki piersiowej sprawdza się, które jego segmenty są hypomobil-ne, a które hypermobilne. Segmenty o małej ruchomości (hypomobilne) należy mobilizować w celu zachowywania maksymalnej harmonii ruchowej. Najczęściej wykonywane techniki to mobilizacja stawu ramienno-łopatko-wego w kierunkach wyczuwalnych w testach translatoryczno-akcesorycznych jako najbardziej ograniczone, w celu odtworzenia ruchomości pomiędzy połączeniem piersiowo-łopatkowym. Mobilizacje odcinka szyjnego, pierwszego żebra, stawu mostkowo-oboj-czykowego i barkowo-obojczykowego pozwalają przywrócić prawidłowy ślizg powierzchni stawowych (2, 7,9).

W segmentach o nadmiernej ruchomości (hypermobilnych) staramy się wpłynąć na ich stabilizację. Stabilność segmentów okolicy górnego otworu klatki piersiowej, a szczególnie szyjnego odcinka kręgosłupa oraz obręczy barkowej, zależna jest od funkcjonalnego i stabilnego ułożenia łopatki. Dysbalans napięć mięśni okolicy łopatki (osłabienie siły dolnej części mięśnia zębatego przedniego i dolnej części mięśnia czworobocznego oraz nadmierne napięcie mięśnia piersiowego mniejszego oraz mięśni równoległo-bocznych) prowadzi do protrakcyjnego ustawienia łopatki oraz oddalania się jej dolnego kąta od klatki piersiowej. Układ łopatki zależny jest zdecydowanie od centralnej stabilizacji, jak i fizjologicznego układu piersiowego odcinka kręgosłupa wraz z klatką piersiową. Mięśnie, takie jak mięsień poprzeczny brzucha, wielodzielny, w kooperacji z przeponą klatki piersiowej oraz mięśniami dna miednicy, są w stanie przez swoje elastyczne możliwości przeciwdziałać niefunkcjonalnym ruchom międzysegmentarnym, tworząc tym samym swoisty fundament w docelowej stabilizacji obręczy kończyny górnej (1,9,10). Częstym problemem posturalnym w TOS jest obecność nadmiernego wysunięcia głowy ku przodowi, co prowadzi do nadmiernego angażowania mięśni mostkowo-oboj-czykowo-sutkowych (stemo-cleido-ma-stoideus, SCM). Falla w swoich badaniach wykazała, że przy nadmiernej l>

69