STUDIA I MONOGRAFIE NR 63
NARCIARSTWO BIEGOWE
7. PODSTAWOWE ELEMENTY
JAZDY NA NARTACH
Jarosław Rosiński *
Odcinki zjazdowe stanowią integralną część tras biegowych, w związ-
ku z tym umiejętności umożliwiające efektywne ich pokonywanie stanowią
niezbędny element technicznego przygotowania każdego narciarza biegacza.
Pochyłość terenowa lub stok narciarski  to ponadto istotne elementy wykorzy-
stywane w nauczania nie tylko w przypadku ewolucji zjazdowych ale również,
jak pamiętamy, kroków biegowych. Właściwy dobór konfiguracji terenu, gwa-
rantujący bezpieczeństwo ćwiczących, decyduje o dalszych postępach.
W tym miejscu warto zwrócić uwagę na fakt, iż lepsze efekty szkoleniowe
w zakresie technik zjazdowych osiąga się wtedy, gdy prócz odpowiedniego
stoku, przygotowania pokrywy śnieżnej, w trakcie szkolenia używany będzie
również narciarski sprzęt zjazdowego.
Wśród nauczycieli i trenerów narciarstwa rozpowszechnione jest niestety
przekonanie, iż na naukę i doskonalenie umiejętności zjazdowych przez nar-
ciarzy biegaczy szkoda czasu   przecież w tym samym czasie można przebiec
tyle, a tyle kilometrów . Nic bardziej mylnego i szkodliwego zarazem.
Narty, wiÄ…zania oraz buty zjazdowe z uwagi na swojÄ… konstrukcjÄ™ stwa-
rzają warunki do lepszej stabilności, sterowności oraz gwarantują większą
precyzję działań narciarza, a równocześnie umożliwiają osiąganie znacznie
większych prędkości niż na nartach biegowych. Zdobyte doświadczenie wy-
kazuje, że takie podejście metodyczne pomaga w efektywniejszym nabywaniu
oraz doskonaleniu sposobów wykonywania ewolucji zjazdowych na nartach
biegowych.
Możliwość wyboru toru przejazdu, umiejętność regulowania prędkości
oraz zatrzymanie siÄ™ w dowolnym miejscu  to najistotniejsze kryteria sku-
tecznej techniki pokonywania odcinków zjazdowych.
Zjazdy na nartach biegowych, śladowych czy też zjazdowych realizowane
są w podobny sposób, a obserwowane różnice wynikają głównie z odmien-
nych rozwiązań konstrukcyjnych używanego sprzętu (nart, wiązań, butów
oraz kijków narciarskich). Dlatego też systematyka elementów zjazdowych
* AWF Kraków
Jarosław Rosiński
140
stosowanych w narciarstwie biegowym, podobnie jak w narciarstwie alpej-
skim uwzględniać powinna różne pozycje zjazdowe, sposoby regulowania
prędkości oraz zmiany kierunku jazdy (tab. 5).
Tabela 5. Elementy podstawowe oraz ewolucje zjazdowe stosowane w biegach narciarskich
(Deutscher Verband für das Skilehrwesen 1984, PZN 1986, 2009, StanisÅ‚awski 2000)
Elementy
Ewolucje zjazdowe stosowane w narciarstwie biegowym
podstawowe
Zjazdowe Sposoby regulowania
Zwroty Zmiana kierunku jazdy
pozycje narciarskie prędkości (hamowanie)
Zmiana kierunku jazdy
Przestępowaniem W linii spadku stoku Ześlizg prosty
przestępowaniem
W skos linii spad-
Z przełożeniem
ku stoku (układ Ześlizg skośny A
uki płużne
dziobów nart
doskokowy)
Podczas jazdy po Å‚uku
Podskokiem Hamowanie pługiem Skręt płużny
(układ dośrodkowy
Pozycje narciarskie
Skręt z półpługu nartą
wynikające z wysokości Hamowanie
górną (z oporu nartą
uniesienia środka półpługiem (oporem)
górną)
ciężkości narciarza
Pozycje narciarskie
wynikające z położenia Skręt z półpługu nartą
środka ciężkości nar- Skręt stop dolną (z oporu nartą
ciarza w płaszczyz
nie dolnÄ…),
strzałkowej
Pozycje narciarskie
Skręt równoległy
wynikające z układu
NW
nart
Skręt z poszerzenia rów-
noległego (z odbicia)
Za ważne uznać również należy narciarskie umiejętności z grupy tzw. ele-
mentów podstawowych, a dotyczące zmiany ustawienia nie przemieszczającego
się narciarza względem linii spadku stoku lub zamierzonego kierunku biegu.
Zmiany te mogą być wykonywane na kilka sposobów. Do podstawowych zali-
czyć należy zwrot przestępowaniem oraz zwrot przez przełożenie dziobów nart.
Ze względów szkoleniowych, a także w określonych sytuacjach terenowych przy-
datna może okazać się również umiejętność wykonania zwrotu podskokiem.
Zwrot przestępowaniem wykonuje się przez wielokrotne kątowe odsta-
wianie jednej i dostawianie do niej drugiej narty, przy czym osiÄ… obrotu mogÄ…
być dzioby lub piętki nart.
7. Podstawowe elementy jazdy na nartach
141
W zależności od poziomu umiejętności narciarskich oraz warunków
terenowo-śniegowych zwrot ten może być wykonywany z aktywnym wyko-
rzystaniem kijków narciarskich lub bez ich wykorzystania.
Wykonując natomiast zwrot przez przełożenie dziobów nart należy
zwrócić tułów w kierunku zamierzonego obrotu  optymalny układ tułowia
osiągnięty zostanie wówczas gdy oś barków przebiegać będzie równolegle
do osi długiej nart. W celu utrzymania równowagi należy wbić oba kijki po
zewnętrznej stronie narty podporowej. Istotne jest przy tym, aby kijki były
wbite dość szeroko, tzn. jeden przy dziobie, a drugi przy piętce narty.
Większość programów nauczania narciarstwa zjazdowego (PZN 1986,
2000, 2005, 2009, Stanisławski 2000) zawierających instrukcję wykonania
tego elementu zaleca, aby po przeniesieniu ciężaru ciała na nartę zewnętrzną
zamierzonego zwrotu, energicznym wymachem nogi wewnętrznej w górę,
w przód oprzeć piętkę narty na śniegu przy dziobie narty zewnętrznej. Na-
stępnie, wykorzystując to chwilowe podparcie na piętce narty, jako środek
obrotu należy obrócić nartę w przeciwnym kierunku i położyć ją na śniegu
równolegle do drugiej narty  dziobem już jednak w przeciwnym kierunku.
Po przeniesieniu na tę nartę ciężaru ciała można już unieść, obrócić i do-
stawić do niej nartę zewnętrzną oraz przenieść i wbić kijek.
Pamiętać należy jednak, że podczas wykonywania tego elementu na nie-
utwardzonym podłożu tył narty bardzo łatwo może wbić się w śnieg, uniemoż-
liwiając tym samym wykonanie zwrotu. Może to również narazić, zwłaszcza
początkujących narciarzy, na utratę równowagi, a w konsekwencji i upadek.
Z doświadczenia wynika, iż w miarę nabywania wprawy należy dążyć do
jak najszybszego wykonywania tego elementu, całkowicie eliminując opieranie
piętki narty o podłoże oraz wbijanie kijków.
O ile w terenie płaskim zwrot ten można wykonywać w każdą stronę
(lewą i prawą, a jedyne ograniczenia w tym wypadku wynikają z dostępności
wolnego miejsca), o tyle na stoku zwrot należy rozpoczynać zawsze nartą
dolnÄ….
Zwrot podskokiem może być wykonywany w terenie odpowiednio
utwardzonym. Technika jego wykonania polega na umiejętnym połączeniu
podskoku na obu nartach z rotacją całego ciała, efektem czego jest energicz-
ny obrót nart o zamierzony kąt. Istotną fazą tego elementu jest lądowanie,
podczas którego bezwzględnie wystąpić musi amortyzacja poprzez uginanie
nóg we wszystkich stawach.
Ześlizg jest kolejnym elementem technicznym niezbędnym dla każdego
narciarza. W początkowym okresie nauki ześlizgi dość często z powodu
braku innych umiejętności technicznych wykorzystywane są do regulowania
prędkości oraz pokonywania trudnych odcinków zjazdowych pozbawionych
torów narciarskich.
Jarosław Rosiński
142
W tym kontekście przez ześlizg rozumieć należy takie przemieszczanie
się narciarza, podczas którego narty ustawione są prostopadle lub ukośnie
do kierunku ruchu. W zależności od wspomnianej orientacji nart wyróżnia
się ześlizg skośny oraz prosty (boczny, równoległy).
Do ześlizgu skośnego najłatwiej jest przejść z jazdy w skos stoku. W tym
celu należy tylko przez odwiedzenie kolan od stoku zmniejszyć zakrawędzio-
wanie nart, co samoczynnie spowoduje rozpoczęcie ześlizgu.
Natomiast ześlizg prosty najczęściej poprzedzony jest zatrzymaniem nar-
ciarza oraz prostopadłym do linii spadku stoku ustawieniem nart. Również
i w tym przypadku pozycję wyjściową narciarza charakteryzuje układ dostoko-
wy, a wywołanie ześlizgu spowodowane jest zmniejszeniem zakrawędziowania
nart, któremu dodatkowo towarzyszy obniżenie pozycji.
W obu odmianach ześlizgu regulowanie prędkości następuje poprzez
zmiany stopnia zakrawędziowania nart, co dla początkujących narciarzy nie
jest wcale Å‚atwe.
Według Krasickiego (1994) pozycja, jaką przyjmuje biegacz narciarski
podczas zjazdów na trasie sportowej, powinna ułatwiać rozwijanie maksymal-
nej prędkości, a zarazem umożliwiać częściowy odpoczynek. Za taką uznaje
się niską pozycję zjazdową, charakteryzującą się równomiernym obciążeniem
obu nart, odpowiednim ugięciem nóg w stawach kolanowych, pochyleniem
tułowia w przód, z łokciami opartymi na udach oraz z głową nieco uniesioną
i wzrokiem skierowanym w przód.
W zależności od stopnia zgięcia
nóg w stawach kolanowych podczas
zjazdu pośród pozycji narciarskich
wyróżnia się pozycję niską, średnią
oraz wysokÄ…. Wg A
arionowa wsp.
(2001) pozycjom tym odpowiadajÄ…
odpowiednie wartości kąta zgięcia nóg
w stawach kolanowych, tj. 140 160º,
120 140º oraz poniżej120º .
Przejeżdżając przez różne formy
terenowe narciarz winien regulować
Ryc. 34. Narciarska pozycja zjazdowa  niska wysokość swojej pozycji, tak aby wy-
sokość toru ruchu jego środka ciężko-
ści nie ulegała nagłym zmianom (tzn. wjeżdżając na garb terenowy powinien
obniżać pozycję, natomiast wjeżdżając do muldy podwyższać ją).
Prócz odmian pozycji wynikających z wysokości usytuowania środka
ciężkości należy wspomnieć o konsekwencjach przemieszczania środka cięż-
kości w płaszczyz
nie strzałkowej. W tym przypadku wyróżnia się pozycję
zrównoważoną, wychyloną bądz
odchylonÄ….
7. Podstawowe elementy jazdy na nartach
143
Natomiast ustawienie nart względem kierunku przemieszczania się po-
zwala scharakteryzować pozycję narciarską jako równoległą, płużną, półpłuż-
ną (oporową) lub łyżwową (nożycową).
W zależności od kierunku jazdy względem linii spadku wyróżnia się po-
zycjÄ™ przyjmowanÄ… przez narciarza podczas jazdy na wprost (zgodnie z liniÄ…
spadku stoku) oraz pozycjÄ™ zjazdu w skos stoku.
AB
Ryc. 35. Narciarska pozycja płużna (A) i półpłużna (oporowa) (B)
Pozycja podczas zjazdu w linii spadku stoku charakteryzuje siÄ™ jednakowo
obciążonymi nartami ustawionymi na szerokość bioder. Natomiast podczas
jazdy w skos stoku pozycję narciarza określa tzw. układ dostokowy, pod któ-
rym kryje się nieznaczne wysunięcie do przodu narty górnej (a za nią kolana,
biodra, barku i ramienia), wyraz
nie większe obciążenie narty dolnej oraz
przesunięcie kolan i bioder do stoku, co dla zachowania większej stabilności
równoważone jest odchyleniem tułowia w przeciwną stronę. Odpowiedni-
kiem układu doskokowego podczas jazdy po łuku jest układ dośrodkowy,
gdzie narcie dolnej odpowiada narta zewnętrzna, a narcie górnej  narta
wewnętrzna skrętu.
Podstawowym, a zarazem elementarnym sposobem regulowania prędko-
ści podczas zjazdów na nartach, do zatrzymania włącznie, jest tzw. pług (ryc.
35A). Stosowany jest on w różnych warunkach terenowych oraz śniegowych.
Pewnym ograniczeniem jego wykorzystywania okazać się mogą natomiast
znaczne prędkości osiągane na odcinkach zjazdowych w połączeniu z niedo-
statkami umiejętności technicznych danego narciarza.
Wykonanie pługu wymaga opuszczenia torów narciarskich. Jadąc w linii
spadku stoku narciarz powinien rozsunąć tyły nart, nie zmieniając przy tym
położenia tułowia i ramion, jednocześnie utrzymując kijki równolegle do
siebie. Przyjęcie przez narciarza w tym momencie wysokiej pozycji zjazdowej
Jarosław Rosiński
144
sprzyjać może podniesieniu efektywności wykonania pługu. Regulowanie
prędkości jazdy warunkowane jest zmianami szerokości pozycji płużnej (roz-
sunięcia tyłów nart) oraz stopniem zakrawędziowania nart.
Półpług (opór; por. ryc. 35B) również jest elementem umożliwiającym
regulowanie prędkości do zatrzymania włącznie z tym, że podczas jego wykony-
wania tylko jedna narta opuszcza tor narciarski. Skutkiem tego utrata prędkości
jest mniejsza, a droga hamowania dłuższa niż przy wykonaniu pługu, ale za to
narciarz szybciej może powrócić do poruszania się w torach. Uznać należy, że
do regulowania prędkości na odcinkach zjazdowych z torami narciarskimi pół-
pług jest elementem bardziej przydatnym niż pług. Podczas jazdy w skos stoku
oporowanie (półpug) można wykonywać zarówno nartą górną, jak i dolną.
Zmienność warunków terenowo-śniegowych oraz możliwość pojawienia
się na trasie zjazdu nieoczekiwanych przeszkód wymagających natychmiasto-
wego zatrzymania  to powody, dla których każdy biegacz narciarski powinien
opanować umiejętność szybkiego zatrzymywania się. Ewolucją, którą w takich
przypadkach należy uznać za najskuteczniejszą jest tzw. skręt stop.
Istota skrętu stop polega na poprzecznym do kierunku jazdy ustawieniu
zakrawędziowanych nart. Aby powyższy cel został osiągnięty, podczas jazdy
na wprost lub w skos linii spadku narciarz musi wykonać dynamiczne od-
ciążenie (NW lub WN  w zależności od wysokości pozycji zjazdowej) oraz
energiczną rotacją nóg ustawić narty poprzecznie do kierunku jazdy.
Poruszanie siÄ™ po biegowej trasie narciarskiej wymaga nie tylko opano-
wania kroków biegowych, pozycji zjazdowych oraz sposobów regulowania
prędkości zjazdu, lecz również umiejętności zmiany kierunku przemieszczania
się zarówno podczas biegu, jak i zjazdu.
Podstawowym sposobem zmiany kierunku jazdy w terenie płaskim
oraz opadającym jest przestępowanie, będące dynamiczną tj. wykonywaną
podczas jazdy wersją zwrotu przestępowaniem wokół tyłów nart. Z uwagi
na potrzebÄ™ dostosowania kierunku przemieszczania siÄ™ narciarza zgodnie
z narzuconą zmianą przebiegu trasy narciarskiej, szczególnego znaczenia dla
efektywności wykonania tego elementu nabiera zdolność do zachowania
wysokiej częstotliwości ruchów oraz odpowiedniego krawędziowania nart.
Wzrost prędkości, jak i zmniejszanie promienia łuku trasy powodują potrzebę
zwiększania stopnia zakrawędziowania zwłaszcza narty zewnętrznej (odbija-
jącej) oraz częstotliwości wykonywanych kroków.
Efektywność wykonania tego elementu wpływa nie tylko na zachowanie,
ale także umożliwia zwiększanie prędkości poruszania się biegacza dzięki
stosowaniu odpowiednich wariantów technicznych, tj. przestępowania bez
pracy kończyn górnych, z naprzemianstronnymi wymachami k. g. oraz z sy-
metrycznymi odepchnięciami kijkami wspomagającymi kolejne odbicia nartą
zewnętrzną.
7. Podstawowe elementy jazdy na nartach
145
Wykonanie zmiany kierunku jazdy przestępowaniem w zjez
dzie  prócz
założeń taktycznych  warunkowane jest zarówno indywidualnym pozio-
mem umiejętności technicznych, jak i osiąganą prędkością zjazdu. A za-
tem skuteczne zastosowanie tego elementu technicznego możliwe jest do
pewnego poziomu rozwijanej przez narciarza prędkości, powyżej którego
narciarz do zmiany kierunku jazdy wykorzystuje już inne sposoby, czyli
tzw. skręty.
Ze względów metodycznych charakterystykę poszczególnych skrętów
należy rozpocząć od tzw. łuków płużnych (ryc. 36). A
uki płużne są skrętami
wykonywanymi w pozycji płużnej  utrzymywanej do momentu przekroczenia
linii spadku stoku. W elemencie tym sterującą rolę przejmuje narta zewnętrzna
zamierzonego skrętu, co spowodowane jest jej kątowym ustawieniem, sytu-
owaniem nad nią środka masy ciała oraz skrętnym ruchem nogi zewnętrznej.
Prędkość pokonywania łuku regulowana jest przez szerokość rozsunięcia
tyłów nart oraz stopnień zakrawędziowania nart.
W skrętach płużnych (ryc. 37) zapoczątkowanie skrętu poprzedzone jest
przejściem z pozycji równoległej do pozycji płużnej. Podobnie jak w łukach
płużnych impulsem skrętnym jest tu obciążenie kątowo odstawionej i za-
krawędziowanej narty zewnętrznej
zamierzonego skrętu w połączeniu
z rotacyjnÄ… pracÄ… jednoimiennej
z nią nogi. W skręcie tym przed
przekroczeniem linii spadku stoku
występuje wbicie kijka wewnętrz-
nego, odciążenie nart (NW czy-
li nisko-wysoko) oraz ponowne
przyjęcie układu równoległego po-
przez dostawienie lub dosunięcie
narty wewnętrznej do zewnętrz-
nej. W następnej części fazy stero-
wania narta zewnętrzna w dalszym
ciągu pozostaje bardziej obciążona
niż wewnętrzna oraz stosownie
do zamierzonego kierunku jazdy
układ dośrodkowy ciała narciarza
jest pogłębiany jak również konty-
nuowana jest rotacyjna praca obu
kończyn dolnych.
Skręt z półpługu nartą górną
(z oporu nartą górną; por. ryc. 38)
Ryc. 36. A
uk płużny traktowany jest jako bardziej dy-
Jarosław Rosiński
146
Ryc. 37. Skręt płużny
namiczna forma zmiany kierunku jazdy niż skręt płużny. Odstawienie tylko
jednej narty do układu kątowego (oporu), krótszy odcinek przejeżdżany
w układzie kątowym powodują mniejsze straty prędkości przy tak wykonanej
zmianie kierunku jazdy.
Występujący natomiast w tym skręcie impuls skrętny oraz sekwencja
ruchów przebiega zgodnie z obserwowaną w skręcie płużnym:
przyjęcie pozycji półpłużnej,

zapoczątkowanie skrętu poprzez obciążanie kątowo odstawionej narty

i wykonywanie rotacyjnej pracy nogą górną,
wbicie kijka wewnętrznego,

odciążenie NW,

przyjęcie równoległego układu nart poprzez dosunięcie lub dostawienie

narty wewnętrznej,
dalsze sterowanie skrętem poprzez kontynuowanie skrętnej pracy koń-

czyn dolnych oraz pogłębianie układu dośrodkowego.
Sytuacyjnie, przy większych prędkościach oraz na stromych stokach,
gdy zachodzi potrzeba wykonania nagłego skrętu o małym promieniu,
7. Podstawowe elementy jazdy na nartach
147
Ryc. 38. Skręt z półpługu nartą górną (z oporu)
przydatne okazują się umiejętności związane z wykonaniem skrętów po-
przedzonych przyhamowaniem, tj. skrętu z półpługu nartą dolną (z oporu
nartÄ… dolnÄ…).
W ewolucji tej narciarz, kończąc poprzedni skręt lub jadąc w skos
stoku, przenosi ciężar ciała na nartę górną oraz przyjmuje pozycję pół-
płużną, wykonując opór nartą dolną. Następnie wykorzystując wbicie
dolnego kijka przenosi ciężar ciała na nartę zewnętrzną zamierzonego
skrętu (w tym momencie nartę górną), co w połączeniu z tzw. wyjściem
w górę ( podwyższaniem sylwetki ) oraz skrętną pracą nogi umożliwia
zapoczątkowanie skrętu właściwego. Dołączenie narty oporującej do ukła-
du równoległego odbywa się jeszcze przed przekroczeniem linii spadku
stoku. Sterowanie promieniem skrętu odbywa się podobnie jak w skręcie
z półpługu nartą górną oraz innych formach skrętów, w których narciarz
w fazie sterowania porusza się w pozycji równoległej, tj. poprzez pogłę-
bianie układu dośrodkowego oraz kontynuowanie skrętnej pracy kończyn
dolnych.
Jarosław Rosiński
148
Ryc. 39. Skręt równoległy
Najbardziej zaawansowanÄ… formÄ… powodujÄ…cÄ… zmianÄ™ kierunku jazdy na
nartach biegowych jest skręt równoległy NW (ryc. 39). Podczas wykonywania
tej ewolucji narciarz cały czas porusza się w pozycji równoległej. Kończąc
poprzedni skręt lub jadąc w skos stoku przygotowujący się do skrętu narciarz
obniża swoją pozycję. Następnie zapoczątkowuje skręt, wyznaczając ten mo-
ment wbiciem dolnego kijka, po czym wykonując odciążenia nart poprzez
wyprost nóg oraz rotacyjną ich pracę w stronę zamierzonego skrętu dokonuje
pierwszej zmiany kierunku jazdy jeszcze przed liniÄ… spadku stoku. Sterowa-
nie skrętem, jak już wcześniej wspomniano, odbywa się poprzez pogłębianie
układu dośrodkowego oraz rotacyjną pracę nóg.
Swoistą modyfikacją skrętu równoległego NW jest skręt z posze-
rzenia równoległego (z odbicia). W fazie przygotowawczej tego skrętu
następuje poszerzenie prowadzenia nart przez równoległe odstawienie
narty górnej. Wbicie dolnego kijka wyznacza początek fazy zapoczątko-
7. Podstawowe elementy jazdy na nartach
149
Ryc. 40. Skręt z poszerzenia równoległego (z odbicia)
wania skrętu, w trakcie której narciarz w efekcie odbicia z narty dolnej
przenosi całkowicie ciężar ciała na nartę górną, wykonując jednocześnie
nogą górną ruch wyprostny (zwiększając tym samym nacisk na nartę) oraz
rotacyjny w stronę zamierzonego skrętu. W dalszej części skrętu następuje
zwężenie układu równoległego poprzez dostawienie narty wewnętrznej.
Oddziaływanie na tor jazdy w fazie sterowania przebiega wg schematu
przedstawionego na rycinie 40.
W trakcie wykonywania skrętów używanie kijków biegowych, z uwagi na
ich znaczną wysokość, nieco różni się od posługiwania się kijkami zjazdowy-
mi. Wbijane są one zazwyczaj w większej odległości od narciarza, bardziej do
tyłu i pod znacznie większym kątem. Na trasie sportowej, a więc w przypadku
pojedynczych skrętów, najczęściej się ich nie wbija. Wykorzystywane są one
sytuacyjnie do kontroli pozycji, poprawiają jej stabilność poprzez umożliwie-
nie odzyskania utraconej równowagi.
Nieco inaczej przedstawia się sytuacji w przypadku śmigu, czyli serii krót-
kich skrętów wykonywanych blisko linii spadku stoku (ryc. 41). Właściwie uży-
te kijki umożliwiają zachowanie odpowiedniego tempa i rytmu. Ze względów
Jarosław Rosiński
150
szkoleniowych oraz mając na uwadze, że ewolucja ta
umożliwia pokonywanie stromych i wąskich odcin-
ków zjazdowych, przyjąć należy, że śmig wykonywać
można wykorzystując skręty płużne, półpłużne oraz
równoległe.
Umiejętność zastosowania adekwatnego sposo-
bu zmiany kierunku jazdy tj. pokonania Å‚uku trasy
na odcinku zjazdowym za pomocÄ… odpowiedniej
techniki skrętu uznać należy za szczególnie istotną
dla całości potencjału technicznego oraz taktycznego
zawodnika. Pamiętać bowiem należy, iż wykorzy-
stywanie odmiennych technik pokonywania Å‚uku
trasy tzn. wykonywanie skrętów o różnym sposobie
prowadzenia nart (płużnym, półpłużnym oraz rów-
noległym) wpływa na prędkość przemieszczania się
narciarza. Ogólnie przyjąć można, że im mniejsze
odstępstwa od równoległego układu nart oraz im
krócej trwające, tym utrata prędkości na łuku będzie
mniejsza (ryc. 42).
Ryc. 42. Proporcje pomiędzy układem kątowym a równoległym nart
podczas pokonywania łuku trasy za pomocą różnych skrętów: 1
płużnego; 2, 3, 4  z oporu nartą górną (półpługu), 5  równoległego
Ryc. 41. Śmig równoległy (Babicz, Fiedcow 2003)