6137906240

Uwarunkowania konkurencyjności turystycznej regionów 151

Podejście ekonomiczne cechuje uznanie koegzystencji przestrzeni geograficznej (środowiska naturalnego, gospodarczego, społecznego) oraz społeczno-ekonomicznej jako siły sprawczej wykształcenia się regionów turystycznych. Należy do nich niewątpliwie pojęcie regionu turystycznego zaproponowane przez Warszyńską i Jackowskiego. Zgodnie z nim jest to obszar pełniący funkcję turystyczną na zasadzie pewnej jednorodności cech środowiska geograficznego oraz wewnętrznych powiązań usługowych⁸. Rolę skojarzeń terytorialnych środowiska przyrodniczego, społeczno-gospodarczego oraz kulturowego jako czynnika regionotwórczego powodującego wykształcenie specjalizacji turystycznej podkreśla również Bachvarov⁹.

Region turystyczny jest więc tworem przestrzennym opartym na przesłankach wynikających z walorów środowiska geograficznego oraz działalności społeczno-gospodarczej. Pierwsze są zwykle impulsem do rozwoju zjawisk turystycznych, drugie zaś, o wtórnym charakterze, są wynikiem dążności do zaspokojenia potrzeb społecznych bądź mają na celu uzyskanie efektów ekonomicznych przez wzmocnienie podaży usług turystycznych. Istotną cechą regionu turystycznego w ujęciu ekonomicznym jest istnienie systemu organizacji przestrzennej opartego na zespole urządzeń usługowych ściśle dostosowanych do istniejących warunków środowiska i stosunków społecznych¹⁰. Istnienie wspomnianego przestrzennego kompleksu organizacji przestrzennej, powodującego wykształcenie pewnej specjalizacji gospodarczej, stanowi wg B. Rychłowskiego kolejną przesłankę do wydzielania regionów ekonomicznych¹¹. W interesującym nas zakresie specjalizacja nastawiona na obsługę ruchu turystycznego pozwala więc wyodrębnić region turystyczny.

W kontekście przyjętej w dalszej części artykułu definicji konkurencyjności należy również zastanowić się nad zależnościami przestrzennymi i funkcjonalnymi, jakie mogą zachodzić między regionami administracyjnymi i turystycznymi. Kształtowanie czynników determinujących konkurencyjność jest możliwe tylko w wypadku funkcjonowania organów władzy terytorialnej, będącej przecież domeną regionów administracyjnych. W tym celu należy powrócić do rozważań nad istotą regionu turystycznego prowadzonych przez R. Bara i A. Dolińskiego.

W ich rozumieniu, regiony turystyczne są niejednolicie atrakcyjne i tylko pewne ich części charakteryzują się atrakcyjnością turystyczną, powodującą większy napływ ruchu turystycznego¹². Można zatem przyjąć, że sytuacja taka zajdzie w przypadku dowolnego regionu administracyjnego, gdzie w oparciu o przesłanki wynikające z dostępnych walorów środowiska geograficznego może rozwinąć się gospodarcza specjalizacja turystyczna.

Dla potrzeb artykułu za region turystyczny będziemy uważać każdy region administracyjny, w którym wykształciła się specjalizacja gospodarcza o funkcji turystycznej. Obszar taki będzie więc z jednej strony

⁸ J- Warszyńska, A. Jackowski, Podstawy geografii turyzmu, PWN, Warszawa 1978, s. 31.

⁰ M. Bachvarov, Region turystyczny - nowa treść w starej formie?, „Turyzm”, t. 13, z. 1, s. 6.

¹⁰    J. Warszyńska, A. Jackowski, op. cit., s. 73.

¹¹    P. Zmyślony, Region turystyczny w ujęciu ekonomicznym, „Turyzm”, t. 13, z. 1, s. 109, za: B. Rychlowski, Typy i rodzaje regionalizacji ekonomicznej, „Przegląd geograficzny”, t. 37, z. 1.

¹²    R. Bar, A. Doliński, op. cit., s. 15.