6570141316

Napoleon przypuścić szturm do twierdzy - za każdym razem nadaremnie!

Podczas jednego ataku u stóp Napoleona pada bomba. W mgnieniu oka rzucają się na wodza dwaj grenadierzy, otaczają go z przodu i z tyłu, rękami nakrywają mu głowę i osłaniają zewsząd. Bomba pęka, lecz odłamki jej, jakby cudem wiedzione, umieją uszanować takie poświęcenie: nikt nie został ranny. Jeden z tych grenadierów, Daumesuil, zostaje w 1809 r. generałem, w 1812 r. traci nogę w Moskwie, w dwa lata później zaś jest komendantem w Vincennes.

Tymczasem zewsząd nadchodzą posiłki dla Dżezzara. Baszowie syryjscy, zgromadziwszy swe wojska, maszerują na Akrę, Sydney Smith śpieszy z odsieczą na czele floty angielskiej, zaraza wreszcie, ten najgroźniejszy ze sprzymierzeńców, przychodzi z pomocą syryjskiemu katu. Wojska nasze muszą najpierw obronić się przed armią idącą z Damaszku. Zamiast czekać na nią lub cofnąć się, gdy nadejdzie, Napoleon wyrusza jej naprzeciw, spotykają i rozrzuca po całej równinie u stóp góry Tabor. Dokonawszy tego wraca, by jeszcze w pięciu atakach na Akrę popróbować szczęścia, również z daremnym skutkiem. St. Jean d'Acre jest dla Napoleona miastem przekleństwa, z którym nie może się uporać.

Wszyscy dziwią się, że Napoleon zużywa tyle wysiłku, by zdobyć to gniazdo skalne, że dzień w dzień naraża swoje życie, że najlepszych oficerów i najwybitniejszych żołnierzy rzuca na szaniec. Zewsząd podnoszą się szemrania z powodu tego krwiożerczego uporu, który wydaje się bezcelowy. Jest w tym jednak cel; wyjaśnia go sam Napoleon po jednym z bezowocnych ataków, w którym Duroc zostaje ranny. Wódz odczuwa bowiem potrzebę wytłumaczenia kilku ludziom bliskim mu sercem, iż nie uprawia szaleńczej gry. „Prawda -powiada - widzę, że to nędzne gniazdo zabrało mi już wielu ludzi i wiele czasu, sprawy jednak zbyt już dojrzały, bym nie miał odważyć się na nowy wysiłek. Jeśli mi się uda, znajdę w mieście skarbce paszów i broń dla trzykroć stu tysięcy ludzi. A potem wywołam powstanie w Syrii i uzbroję jej ludność, oburzoną na tyranię Dżezzara, o którego klęskę prosi błagalnie Boga przy każdym ataku. Pomaszeruję na Damaszek i Aleppo, w miarę posuwania się naprzód powiększę swoją armię o wszelakiego rodzaju malkontentów. Obwieszczę ludowi zniesienie niewolnictwa i tyrańskiej władzy paszów. Na czele uzbrojonych rzesz podążę aż pod Konstantynopol, obalę cesarstwo tureckie, założę na Wschodzie nowe, wielkie imperium, które imię moje uwieczni wśród potomnych, a potem przez Adrianopol i Wiedeń powrócę do Paryża, obaliwszy wpierw dynastię austriacką”. Po czym mówi dalej z westchnieniem: „Jeśli mi się zaś nie uda ten ostatni szturm - czas mi w drogę. Jeśli przed połową czerwca nie będę w Kairze, to wówczas dla nieprzyjaciela powieją pomyślne wiatry, które pozwolą mu skierować żagle ku północnym wybrzeżom Egiptu. Konstantynopol wyśle wojska do Aleksandrii i Rozetty - ja muszę tam się znaleźć. Armii lądowej, która tam później dojdzie, nie obawiam się w tym roku. Aż do rubieży pustynnych każę zniszczyć wszystko ogniem i mieczem. Od dziś za dwa lata uniemożliwię przejście jakiejkolwiek armii, gdyż wśród ruin i zgliszczy nie można wyżyć”.

W rzeczy samej, zmuszony jest Napoleon zdecydować się na odwrót. Armia cofa się na Jafę, gdzie Bonaparte odwiedza szpital dla zadżumionych. Zabiera każdego, kto tylko może być przetransportowany morską drogą przez Damiette lub lądową przez Gazę i El-Arisz. Na miejscu zostaje około sześćdziesięciu ludzi, którzy mogą przeżyć najwyżej jeszcze jeden dzień, lecz za godzinę wpadną w ręce Turków. Ta sama żelazna konieczność, która nakazywała wyciąć w pień całą załogę Jafy, i tutaj znajduje zastosowanie. Aptekarz R... każe, jak fama głosi, podać umierającym pewien napój. Zamiast męczarni, jakie czekają ich z rąk tureckich, będą mieli przynajmniej łagodną śmierć.

Wreszcie w połowie czerwca, po długim i uciążliwym marszu, armia wraca do Kairu. Była to najwyższa pora, gdyż Murad-bej, który wymknął się generałowi Desaixowi, zagrażał Egiptowi Dolnemu. Po raz drugi napada u stóp piramid na Francuzów. Napoleon wydaje wszystkie zarządzenia do bitwy. Nazajutrz jednak ku zdziwieniu Bonapartego Murad-bej