6404670832

4

Programy piszemy w językach programowania. Języki programowania możemy podzielić na kilka sposobów. Jednym z podziałów jest podział na języki zorientowane maszynowo, problemowo oraz obiektowo.

Języki zorientowane maszynowo:

-    języki asemblerowe,

Języki zorientowane problemowo:

-    BASIC, FORTRAN, COBOL, PASCAL, C/C++,

Języki zorientowane obiektowo:

-    Visual C++, Visual BASIC, Builder C++, Delphi.

Instrukcje języka zorientowanego maszynowo stanowią odzwierciedlenie rozkazów danego komputera. Niedogodność związana z programowaniem w języku zorientowanym maszynowo polega na tym, że programista musi znać dokładnie organizację mikrokomputera, dla którego przygotowuje program. Zaletą jest to, że programy zajmują mniej pamięci. Programista posługujący się językiem zorientowany problemowo nie musi dokładnie znać organizacji komputera, dla którego jest przeznaczony jest program, ale ża to powinien znać i umiejętnie wykorzystywać możliwości tego języka. Przy programowaniu w takim języku postać programu określa rozwiązywany problem. Języki zorientowane obiektowo są to języki zorientowane problemowo z rozbudowaną biblioteką obiektów. Obiekty są osobnymi modułami (programami) z których można korzystać. Za pomocą zdarzeń na tych obiektach a także zmieniając własności tych obiektów tworzymy program.

2.3. Kompilator

Pierwszym zadaniem kompilatora sprawdzenie pliku źródłowego na obecność instrukcji programu w określonym języki programowania. Jeśli są one zgodne ze wszystkimi regułami języka programowania np. C++, to kompilator dokona ich (instrukcji) konwersji na język maszynowy (zera i jedynki), którego polecenia komputer umie wykonać. Innymi słowy kompilator przekształca instrukcje programu (kod źródłowy) na język maszynowy (kod maszynowy).

Kompilator umieszcza program w języku maszynowym w pliku wykonywalnym, o rozszerzeniu EXE.

W języku C++ powstawanie kodu maszynowego (pliku wykonywalnego) jest realizowane w dwóch etapach: