672580827

HO Toast — Tok peoniczny

efektu artystycznego. Niekiedy różni się znacznie od sinego pier-moinzoru i mnosi noine wartości tinórcze. Np. J. Słowacki: Lsiążę Niezłomny (z C a 1 d e r o-n a de la Barca).

Toast (Przezdromie). Krótkie prze-móinienie przed inychyleniem kieliszkóm, na cześć osoby, której »zdromie« się pije. Forma po-duincza drobnych utmoróm okolicznościowych, zmykle anonimowych. Np.:

Dajcież mi kielicha, bo mam chęci miele, Wypiję wasze zdroiułe, zacni przyjaciele. Niech wam da Bóg szczęście, ukontentowanie !

Te*>o ja wam życzę na podziękowanie.

((t Kolberg:    Pieśni ludu polskiego).

Tok (wypowiedzenia). Brzmienie zależne od rozkładu akcentów m strumieniu fonetycznym. W języku polskim najczęstszy jest tok trocheiczno-amfibrachiczny.

Por. Obciążenie toku. Siatka akcentowa.

Tok amfibrachiczny (sSssSssSs...). Struktura rytmiczna złożona z amfibrachów, które w języku polskim występują często jako zestroje, może więc być tokiem die-rezowym, a cezury wprowadza się do niego dla urozmaicenia zbyt jednostajnego rytmu. W klauzulach mogą występować kata-leksy. Np.:

Wieczorem u* niedzielę Przy wiejskim kościele Dziad stoi i bije tre dzwony ; Młodzieniec nieznany 1 pyłem odziany.

Nadchodzi i słucha zdziwiony.

(J. N. J a ś k o tr s k i: Ballada, jakich

[wiele).

Tok anapestyczny (ssSssSssS...). Struktura rytmiczna złożona z ana-pestów. Anapesty są zasadniczo sprzeczne z budową zestrojów w

języku polskim, dlatego wersy anapestyczne są najczęściej cezu-rowane i zwykle hiperkatalek-tyczne. Np.:

Nawet twoje westchnienia,/ nawet ręki

[ściśnienia

Wojewoda już z góry zapłacił.

(A. Mickiewicz: Czaty).

Tok daktyliczny (SssSssSssSss...). Struktura rytmiczna złożona z daktyli. Ze względu na trudność budowania w języku polskim zestrojów daktylicznych w toku tym występują często cezury, a w klauzulach kataleksy. Np.:

Twórczość ma ludzi nie porwie za sobą. Nudny ja jestem, zwyczajny i słaby.

(J. U 1 a t o w s k i: Twórczość ma.,.).

Tok jambiczny (sSsSsS...). Struktura rytmiczna złożona z jambów, rzadko występujących w języku polskim jako zestroje, a więc tok ten bywa zwykle krzyżowany, a klauzule często hiperkatalektycz-ne. Np.:

Niebiosa lśnią gwiazdami, Jaskrawo księżyc lśni,

Śnieg pada brylantami,

Pod śniegiem ziemia śpi.

(M. Romanowski: Sen ziemi).

Tok krzyżowany. Struktura rytmiczna, w której zestroje krzyżują się ze stopami, tzn. przedziały międzywyrazowe przecinają stopy (cezury). Np. (tok jambiczny krzyżowany):

Tęcza/mi pier/wej niech że w nie/bo

[p»s/ną

Po złot/szy świt —

(C. Norwid: Jesień).

Tok peoniczny (ssSsssSs...). W języku polskim struktura złożona z peonów trzecich, a wyjątkowo z peonów pierwszych i drugich. | Występuje zwykle w formie ze-j strojowej; wyraźniejszy w prozie | (wyrazy czterosylabowe), w wier-