683539645

powszechniać zdrowy styl życia, oszczędność paliw kopalnych, racjonalne wykorzystanie zasobów wodnych, technologie utylizaq'i odpadów. Jak już wcześniej wspomniałam, formy działalności w obrębie ekologicznego wychowania można i należy propagować na różnych płaszczyznach i w różnych grupach wiekowych społeczeństwa: wśród dzieci, młodzieży szkolnej, dorosłej grupy ludności (ryc. 1).

5.1. Edukacja formalna

Polityka ekologiczna państwa jest programem działania na rzecz ochrony środowiska, uwzględniającym priorytety środowiskowe. Program zakłada realizację szeregu celów, między innymi zmiany struktury produkcji w nierentownych lub przestarzałych przedsiębiorstwach, ograniczenie emisji pyłów i gazów, oszczędność wody, ekologizację rolnictwa, modemizaqę komunikacji i transportu. Symptomatyczne jest to, że edukacja ekologiczna społeczeństwa znajduje się w tym programie na ostatnim, 11. miejscu. Jest to niezgodne z założeniami Konferencji w Lucernie (1993 r.), na której stwierdzono, że ekorozwój winien mieć swoje -podstawy w regulaqi kryteriów ustawowych, ekonomicznych i edukacyjnych właśnie. Polityka ekologiczna państwa zakłada, że nakłady budżetowe powinny być skierowane głównie na zagadnienia prawno-organizacyjne, niezbędne do ekorozwoju. Jednak w Polsce przebiega to w inny sposób. Ogromna większość środków finansowych przeznaczona jest na inwestyqe proekologiczne (94% w 1997 r.), natomiast oświata ekologiczna (1,7%) i ochrona przyrody (4,3%) to zagadnienia niemal marginalne, nie doceniane przez organa władzy [Kozłowski 1997, s. 250). Jest to zupełnie niezrozumiałe, zwłaszcza że program edukaq'i ekologicznej w szkolnictwie jest nader śmiały, szeroki i sięga dalekiej perspektywy. Program ten spotyka się także z wielkim zainteresowaniem społeczeństwa [Sobczyk 1999b, s. 26].

Polityka ekologiczna państwa poświęca jednak pewne miejsce edukacji ekologicznej i jej znaczeniu zarówno wśród priorytetów krótkookresowych, jak i polityki perspektywicznej. W zakresie edukacji formalnej założono tworzenie systemu edukacji ekologicznej na wszystkich poziomach kształcenia w różnych typach szkół, tworzenie sieci nauczania fakultatywnego, powoływanie szkół o profilu ekologicznym, prowadzenie kształcenia zawodowego nauczycieli w zakresie ochrony środowiska [Kalinowska 1995, s. 17].

51