6931258439

lizm jest metodą, której rezultat będzie zawsze dziełem niedokończonym i niekończącym się. Opowieści o kulturze nie da się zatrzymać. Neil Post-man tak to ujął: „W rzeczywistości opowieści badaczy w dziedzinie nauk społecznych są pod względem struktury i celu znacznie bliższe temu, co nosi nazwę literatury pięknej; chodzi mi o to, że zarówno reprezentanci nauk społecznych, jak i powieściopisarze oferują unikatowe interpretacje zbiorów zdarzeń, w których uczestniczą ludzie, a na poparcie tych interpretacji używają różnych form przykładów. Interpretacji tych nie można dowieść ani obalić, a swój powab będą one czerpać z siły języka, z głębi wyjaśnień, z doniosłości przykładów oraz z wiarygodności samych tematów [...]. Nie istnieją krytyczne teksty, które mogłyby je zweryfikować albo sfalsyfikować. Nie wywnioskowano ich z żadnych praw przyrody. Są posłuszne czasowi, sytuacji, a nade wszystko uprzedzeniom kulturowym badacza bądź pisarza” [Postman, 1995: 183-184].

O tych ostatnich traktował także ten rozdział, wystawiając się tym samym na uprzedzenia zupełnie innego rodzaju, zgodnie z polisemią kultury i wielogłosowością antropologii. Jaka jest tedy antropologia, pozostaje i tak pytaniem otwartym. Każdy może poszukiwać innej odpowiedzi i zawsze będzie ona subiektywna i cząstkowa. Podobnie jak różne są wrażliwości badawcze i charakter wyobraźni badacza. Całe szczęście, że tak jest, gdyż tylko wówczas antropologia jest owym „żywym stanem kultury” w sensie Webera, choć — co oczywiste — różne wywoływać będzie to komentarze.