7186602889

Zaangażowanie Rzeczypospolitej Polskiej w wojnę i proces stabilizacji w Iraku...

twierdzają to przeprowadzone przeze mnie rozmowy z wieloma uczestnikami misji. Dla przykładu warto przytoczyć i zderzyć ze sobą różne opinie. Jeden z uczestników trzeciej zmiany PKW Irak, prezentując szereg zdjęć i materiałów filmowych, wskazywał na wiele problemów, które podsumował następującymi słowami: „Armia zaś wszem i wobec stara się pokazać przy wszelkich wizytach gości oficjalnych, że wszystko funkcjonuje tak jak należy i zgodnie z regulaminem. Najlepszym tego przykładem i podsumowaniem całości będzie wspomnienie, jak podczas jednej z wizyt kazano ustawić tzw. PKT, czyli Punkt Kontroli Technicznej, tak by generał widział, że funkcjonuje. Jak się można domyślać, było to tylko działanie pokazowe, ponieważ normalnie go nie było. Taka też jest nasza armia, w głównej mierze pokazowa”³⁹. Tego typu opinie nie pojawiają się w rozmowach oficjalnych, w czasie których można usłyszeć np. „Zresztą opancerzenie Honkerów było wystarczające, bowiem przeciwnik nie dysponował bronią, która mogłaby je pokonać. Mimo to żołnierze sami je ulepszali, co powodowało utratę szybkości i manewrowości i w rezultacie prowadziło do groźby wypadków”⁴⁰.

Do głównych problemów Wojska Polskiego i funkcjonowania MND C-S zaliczyć można:

•    nieadekwatne do sytuacji faktycznej wyposażenie żołnierzy,

•    zbyt dużą liczbę żołnierzy w sztabach i dublowanie zadań,

•    unikanie podejmowania decyzji i brania odpowiedzialności,

•    gromadzenie żołnierzy na potrzeby misji z całej Polski,

•    problemy logistyczne (nawet zaplecza dla opieki medycznej),

•    wymaganie stosowania procedur ćwiczebnych (tzw. „wypełnianie kwitów”),

•    problemy z wykorzystaniem dla dobra WP żołnierzy powracających z misji,

•    zbyt duża samodzielność poszczególnych części dywizji wynikająca z zasad zaangażowania kontyngentów narodowych w tę strukturę.

Mimo to zaangażowanie wojskowe w Iraku ocenia się w kategoriach sukcesu. Udało się zlikwidować reżim Husajna i zaakcentować pewną samodzielność polityczną Polski w kontekście sojuszu strategicznego z USA. To jedyne dwa cele polityczne, jakie osiągnięto, angażując Siły Zbrojne jako środek polityki zagranicznej (nie można było rozbroić Iraku z broni masowego rażenia ani zlikwidować jego współpracy z Al Kaidą, bowiem ich nie było, przynajmniej irackie. Relacje i wspomnienia uczestników IV zmiany PKW Irak, pod redakcją zespołu redakcyjnego na czele z gen. dyw. W. Skrzypczakiem, Żagań 2006, s. 301-327; por. M. Ziembaczewski, Pierwsza zmiana od kuchni, „Komandos" 2004, nr 5, s. 6-10.

™ Rozmowa z uczestnikiem III zmiany PKW Irak, archiwum autora.

⁴⁰ Spotkanie z oficerami U Korpusu Zmechanizowanego z 23 I 2006 r., którzy pełnili służbę w PKW w Iraku. Uczestniczyło w nim 6 oficerów i 3 podoficerów z trzeciej zmiany oraz 2 oficerów z czwartej zmiany, archiwum autora.

129