7349812009

Napisał

ANDRZEJ

ŻAŃSKI

ulia — podczas gdy obaj panowie stali obok — siedziała w milczeniu, spoglądając na niezwykły obraz Pawła: jakaś koszmarnie wykrzywiona twarz w wieńcu oślizgłych żmij.

—    Co oznacza łcn obraz?—spytała.

—    Zatytułowałem go: „Zazdrość** — odparł Paweł.

Julia spojrzała na niego uważnie.

—    Czy limie nan być bardzo zazdrosny?

Malarz wzruszył lekko ramionami:

—    Nie! — odpowiedział krótko.

Młoda kobieta raz jeszcze rzuciła o-

kicm na obraz i skierowała się ku drzwiom. Zgodziła się wprawdzie na prośbę Pawła odwiedzić wraz z Konradem jego pracownie, nic chciała jednak przedłużać tej wzlyty.

j^ło chwili znaleźli się na ulicy.

Najkrótsza druga do domu Julii wiodła przez miejski park. Przechodząc roj nymi alejami Julia zatrzymała się przed strzelnica.

—    Panowie strzelacie dobrze? — za pytała swych towarzyszy.

—    Sądzę, że nieźle! — pochwalił się Konrad. — Zobaczymy zresitą.

Siniejąc się. oddal do tarczy pięć strzałów. Pokazało się, że był rzeczywiście niezłym strzelcem.

—    A pan? — zwróciła się Julia do Pawła.

Tamten w odpowiedzi wziął do ręki flowcr I mierząc powoli, zaczął również strzelać do celu. Rezultat jego strzałów był jeszcze lepszy niż Konrada.

Julia wzięła ich obu pod rękę.

—    Strzelacie doskonałe — pochwaliła ich. — W towarzystwie waszym nic bałabym się pojechać choćby na Saharę między Iwy i pantery.

Tak rozmawiając doszli do domu Julii

Młoda dama pożegnała ich: pow'cścio pisarza Konrada bardzo ciepło, zaś Pawła z przyjacielską serdecznością.

—    l)o widzenia! — rzuciła potem gło śno. znikając w bramie.

—    Do widzenia! — odpowicdz^ll 0-baj. spoglądając zi jej smukłą sylwetką, znikającą w głębi bramy.

W oczach Konrada zamigotały złote Iskierki zachwytu.

—    Ach. jaka ta Julia jest śliczna! — rozmarzył się głośno.

—    Tak, tak. mój przyjacielu, masz dobry gust! — obojętni odparł malarz, zapalając papierosa.

—    Ciekaw Jestem — zaczął znów w pewnym momencie Konrad — jakiego przyjęcia dozna najbliższa wystawa pań sklch prac. Ma mwrażcnle. że spodziewa się pan po niej bardzo wiele!

—    A ja z kolei — przerwał mu malarz — interesuję się szczerze kwestią, jak ustosunkują się krytyka i czytelnicy do pańskiej powieści, która w tych dniach ukazać się ma na pólkach księgarskich.

Konrad melancholijnie przygryzł war

gi.

—    Niestety, nie umiem się reklamować: a reklama w dzisiejszych czasach decyduje o popularności zarówno kawy do picia czy mydła toaletowego Jak i | dzieł sztuki. Jeśli mam być szczeń', nie spodziewam się więc żadnych cudów. Ukazanie się mojej powieści „Piaski" 'nie wywoła tak samo żadnego rezonansu. jak dwie poprzednie, które zresztą [nie były takie najgorsze.. Tak, tak, bez

należytej reklamy nie wybiję się nigdy!

Paweł spojrzał na niego z ukosa. Widocznie jakaś myśl strzeliła mu do głowy, bo zmrużył swoje oczy o stalowym kolorze.

—    Wie pan co? — powiedział nagle I—l&aiu świetny pomysł. Oświadczył pan że potrzebna Jest panu reklama. _t! mnie przed najbliższą wystawą przydałaby się ona również;.. A gdybyśmy się tak zareklamowali wspólnie?

—    Chętnie, ale jak?

—    Niech pan posłucha. Dziś, jutro, czy pojutrze posprzeczamy się w jakimś publicznym lokalu, po czym poślęmy sobie sekundantów. Będziemy się niby pojedynkować. Zażądamy ostrych wanni-ków, więc dwukrotnej wymiany strzałów na krótki dystans. Na zewnątrz będzie to wyglądać bardzo groźnie t

dramatycznie. W istocie zagramy tylko zwykłą komedię. Pukniemy sobie po dwa razy ponad głowy, robiąc dziurę w niebie — i tanim kosztem zyskamy rozgłos. Zaręczam panu, że wiadomość o naszym pajedynku wywoła w pewnych kołach prawdziwą sensację. Momentalnie jako bohatcrzv pikantne go skandaliku staniemy się głośni, a co zatem idzie akcje pańskiej książki i moich obrazów pójdą w górę.. No. co. zła myśl?

—    Nie lubię komediar* ctwa! — mruknął pisarz.— Przyznać jcdnaK musze, że pomysł pański jest niezły. W tej oliwili iestem w takim nastroju, że gotów nawet byłbym zapisać drabin duszę. gdyby mi ów zagwarantował powodzenie moich „Piasków". Od losów bowiem tej książki zalezy mój własny los.

Zni>yl glos.

—    Panowie, że jestem jakgdyby zaręczony z Julią. Dotąd jednak nie otrzymałem od nie] decydującego słowa. Sam zresztą nie mając w tej chwili odpowie dniej pozycji, nie mogę na nią nalegać. Kiedy jednak powieść moja zdobędzie suk ces. wówczas zagnani z Julią w otwarte kartv. 1 mam wrażenie, żc nic otrzymam kosza...

—    Rozumiem pana. Czyli Innymi słowy akceptuje pan mój pku

—    Akceptuję! — uśmiechnął się powie śdopisarz, wyciągając do malarza dłoń.

Trzy dni potem — zgodnie z umową — obaj pseudo-antagoniści w towarzystwie sekundantów spotkali się w podmiejskim lasku.

Konrad przygryzał wargi, ażeby nic wybuclinąć śmiechem na widok zatroskanych min sekundantów, którzy całą tę farsę biorąc na serio, rozpaczliwie raz jeszcze próbowali pogodzić go z Pawłem

Napozór wyglądało to rzeczywiście bardzo poważnie: taka dwukrotna wymiana strzałów na odległość dwunastu kroków, to warunki naprawdę ciężkie. Konrad czul więc jak bardzo rośnie w oczach sekundantów gdy na dany znak bez najmniejszej cbawy bierze do ręki pistolet i staje na mecie.

—    Ach, gdyby ci panowie znali praw dę! — śmieje się w duszy...

Wśród dramatycznej ciszy ostro zabrzmiały słowa komendy:... trzy!

Autor „Piasków" celując o dobry metr ponad głową przeciwnika pierwszy oddał strzał, zgolmc z zamiarem chybiając jaknajfatalniej... Czekając na ko-