7368841481

Rys. 2.3. Koronka rdzeniowa typu skrawającego. [11] [41]

Jednymi z najwcześniejszych koronek obrotowych stosowanych na świecie były koronki typu skrawającego, tzw. "Poor - boy" lub "Texas - type" [18]. Narzędzie to było wykonane z kawałka rury z naciętymi zębami.

Obecnie do utwardzania ostrzy stosuje się węgliki spiekane, które wyrabiane są w postaci proszku napawanego na powierzchniach bocznych kadłuba koronki lub w postaci kształtek urabiających skałę.

Węglik wolframu charakteryzują się bardzo dużą wytrzymałością (ponad 9 w skali Mosha). O twardości spieku decyduje zawartość węglika - im jest więcej tym wyższa twardość i odporność na ścieranie. Ze względu na dużą kruchości stopu przy dużym udziale procentowym węglika wolframu stosuje się kobalt w ilość 2 - 15% jako materiał wiążący oraz zwiększający odporność stopu na udary.

W koronkach skrawających stosuje się ostrza o różnorodnych konfiguracjach, rozmiarach i kątach zaostrzenia (rys. 2.4). Kształtki urabiające skałę mogą występować w postaci prętków, płytek, konglomeratów lub słupków. Osadza się je w odpowiednich otworach na czole lub bokach korpusu koronki. Końce kształtek są odpowiednio zaostrzone, w celu zmniejszenia powierzchni kontaktu ze skałą i ułatwienia skrawania.

Rys. 2.4. Elementy robocze koronek skrawających z twardych spieków: ośmiokątne słupki, konglomeraty i płytki. [43]