Tematyka niniejszej rozprawy doktorskiej dotyczy systemów radiowo-światłowodowych krótkiego zasięgu, wykorzystywanych do dystrybucji sygnałów standardów bezprzewodowych np. wewnątrz budynków. W szczególności uwaga poświęcona została rozwiązaniom w zakresie stacji antenowych, będących w tym systemie ostatnim elementem pomiędzy infrastrukturą operatora, a terminalem użytkownika. Tematyka pracy jest wciąż żywa w polskich i międzynarodowych dyskusjach oraz spotkaniach konferencyjnych z zakresu telekomunikacji i fotoniki mikrofalowej. Mimo wielu opracowań tematu nadal pozostają w tej dziedzinie zagadnienia nierozwiązane, bądź takie, które wymagają ulepszenia.
Pierwsze publikacje dotyczące łączy radiowo-światłowodowych pojawiły się już w latach 80. XX wieku [1, 2]. Wówczas rozwój tej techniki transmisji ograniczony był przez dostępność komponentów optoelektronicznych. Stosowane procesy technologiczne pozwalały na wytwarzanie elementów o niewystarczających parametrach użytkowych, bądź zbyt drogich do masowego wykorzystania. XXI wiek przyniósł drugi rozkwit techniki radiowo--światłowodowej. Oprócz publikacji w czasopismach [3, 4, 5], książek z obszaru tej tematyki [6, 7, 8], realizowane były w Europie dwa duże projekty mające na celu wytworzenie dedykowanych komponentów optoelektronicznych, a także opracowanie układów zarządzania i sterowania systemami radiowo-światłowodowymi. Pierwszy z nich IPHOBAC skupiał uwagę na zakresie milimetrowym promieniowania elektromagnetycznego. Końcowym efektem było opracowanie nadajników, odbiorników i innych elementów optycznych współpracujących z sygnałami o częstotliwościach w zakresie 60 GHz [9]. Projekt IPHOBAC jest kontynuowany pod nazwą IPHOBAC-NG rozszerzając zakres dotychczasowych badań m.in. o wykorzystanie zaprojektowanych elementów w systemach integrujących stacje radiowe z pasywnymi sieciami optycznymi wykorzystującymi multipleksację WDM (ang. Wavelength Division Multiplexing). Drugi FUTON miał na celu opracowanie hybrydowej architektury
15