7921506757

_14_Wspomnienie_

Trudno zapomnieć Jego energię i chęć twórczego działania. A przy tym wszystkim był zawsze radosny, nie pamiętam, aby na kogoś podniósł głos.

Zawsze będę Go wspominał jako bardzo bliskiego mi Człowieka, z którym niemal do końca Jego życia wypijaliśmy tradycyjne kawki w kawiarni »Batida« w »Europej-skim«, bo to blisko Uniwerku.”

Z relacji absolwentów studiów dziennikarskich

„Na Pomagisterskie Dzienne Studia Dziennikarskie poszedłem dzięki opinii moich starszych kolegów, że »tam naprawdę można nauczyć się fotografik. Pierwszy wykład pamiętam do dziś. Nie wszystko było dla mnie nowe, ale to było uporządkowane i niezbędne minimum, podane zrozumiale dla laika, ale też nie nudne dla kogoś, kto ma już doświadczenie fotograficzne. Wykład był ilustrowany zdjęciami, które przedstawiały pojęcie fotografii prasowej. Brak mi odpowiednich słów, żeby dziś opisać rolę tego wykładu w moim życiu.

Ćwiczenia w ciemni, studio KAW-u na Solcu, podstawy fotoreportażu, układanie go, czyli obecne fotoedytorstwo, oraz niesłychane zaangażowanie w pracę dydaktyczną cechowało postawę red. Złotnickiego. Pamiętam słowa jednej z koleżanek, która powiedziała: »To niesamowite, ile serca i pracy oni w to wkładają, a przecież nie dostają za to ekstra pieniędzy«. Nigdy nie odmawiano nam dodatkowych zajęć, wiele godzin spędziłem w ciemni poza oficjalnym grafikiem.

Podczas pierwszego semestru los dał mi szansę pracy w amerykańskiej telewizji. Wtedy w Polsce był stan wojenny. Podzieliłem się tą wiadomością z Redaktorem. Usłyszałem przyjacielska radę: »Krzysiek, czy zdajesz sobie sprawę, jakie są realia, że po pracy dla Amerykanów możesz mieć trudności ze znalezieniem pracy w Polsce?«. Doceniając Jego szczerość i życzliwość powiedziałem, że myślę o emigracji i mam nadzieję, że taka praca może mi tylko pomóc. Redaktor Złotnicki, choć prawdziwy patriota, nie zmienił stosunku do mnie i dalej był wobec mnie życzliwy i przyjacielski.

Ponieważ przez osiem lat pracowałem dla stacji ABC, mój egzamin dyplomowy opóźnił się tyleż lat. Po egzaminie usłyszałem: »Krzysiu, cieszę się, że wreszcie obro-