7957910133

Ograniczenie się do powyższych pięciu konstrukcji umożliwia stosowanie tzw. logiki Hoare'a do dowodzenia poprawności algorytmów strukturalnych.

Większość współczesnych języków programowania rozszerza tę listę pozwalając na stosowanie różnego rodzaju „skoków strukturalnych", na przykład:

—    w wielu językach instrukcja return pozwala zakończyć wykonywanie podprogramu w różnych miejscach, a więc utworzyć wiele punktów wyjścia z jednego podprogramu;

—    w C i językach pochodzących od C instrukcje break oraz continue po zwalają odpowiednio na wyskoczenie z pętli oraz przeskoczenie jej części;

—    niektóre systemy operacyjne dostarczają funkcji systemowych (na przy kład longjump w Linuksie; także obsługa sygnałów, przypominająca nie co obsługę wyjątków), których wywołanie może spowodować przekazanie sterowania praktycznie dowolnemu miejscu w programie — a więc realnie skok w dowolne miejsce programu;

—    w końcu wiele języków dostarcza wprost instrukcję goto, choć czasem są nakładane pewne ograniczenia w jej stosowaniu.

Programowanie strukturalne umożliwia także inną technikę programowania, mianowicie top-down. Jest to odwróceniem techniki bottom-up. Polega ona na dzieleniu całego zadania na mniejsze części zgodnie z przewidywaną strukturą na najwyższym poziomie, wypełnianiu tej struktury rozkazami elementarnymi, a następnie zastosowaniu rekurencyjnie takiego dzielenia dalej w głąb, do coraz to drobniejszych zadań.