Kierunki artystyczne i nastroje epoki w literaturze Młodej Polski.

Naturalizm
Kierunek odrzucający wszelki byt nadprzyrodzony, uznający prawa przyrody za
jedyne, które rzeczywistością rządzą i tłumaczą ją. Naturaliści twierdzili że:
literatura powinna naśladować rzeczywistość, w sposób szczegółowy odtwarzać
zaobserwowane fakty, dążyć do fotograficznej wierności;
nie ma tematów, które są zakazane dla literatury, pisarz powinien sięgać
również do najciemniejszych, intymnych i drażliwych spraw ludzkiego życia;
pisarz, podobnie jak uczony, szuka przede wszystkim prawdy, ukazuje
rzeczywistość w sposób obiektywny, nie sądzi jej i nie ocenia.
Dekadentyzm
Prąd wyrażający się w postawie pesymistycznej i indywidualistycznej, w poczuciu
słabości i bezradności wobec przeczuwanego kresu cywilizacji. Niechęć do
świata, utrata ideałów, poczucie niedorzeczności istnienia ("Koniec wieku XIX",
"Nie wierzę w nic" -K.P.Tetmajer) pojawiające się w poezji z końca wieku.
Dekadentyzm odwoływał się do filozofii Schopenchauera, który pesymistycznie
patrzył na ludzką naturę i sens egzystencji. Uważał, że działania ludzkie są
bezcelowe gdyż wynikają z bezrozumnego popędu. Człowiek znając daremność swoich
usiłowań czuje się nieszczęśliwy, życie odbiera jako udrękę. Wpływ tej
filozofii jest widoczny w hymnach Jana Kasprowicza ("Dies Irae", "Święty
Boże"), w wierszu "Deszcz Jesienny" Leopolda Staffa i in. dekadentyzm ujawnił
dramatyczną sytuację artysty, który był w konflikcie z otoczeniem. cyganeria
artystyczna manifestowała swoją pogardę dla filistra, czyli mieszczucha,
zajętego swoimi małymi sprawami, żyjącego według narzuconych konwenansów,
zainteresowanego sztuką o tyle, o ile da się ona przeliczyć na pieniądze.
Dekadencki klimat schyłku epoki, z franc. "fin de siecle", wskazuje na zmierzch
głoszonych ideałów.
Parnasizm
Wywodzi się od zbioru wierszy różnych poetów (1866,Paryż) pt. "Parnas
Współczesny". Parnasiści dbali o kunsztowne strofy, wyszukane rymy, piękno
słowa, precyzję i jasność kompozycji. Przedmiotem ich twórczości stała się
przede wszystkim przeszłość, dzieje starożytne, legendy, dawne dzieła sztuki,
przygoda egzotyczna. W ich kręgu zrodził się kult "czystej sztuki", znamienny
również dla wielu poetów Młodej Polski (np. Stanisław Przybyszewski)
Symbolizm
Kierunek literacki i artystyczny. Poezja nie powinna opisywać świata, tylko
wyrażać to co niewyrażalne. Otaczająca rzeczywistość ma podwójną naturę, składa
się z materii i ducha. Zadaniem sztuki jest uchwycenie tej głębszej,
metafizycznej strefy ludzkiej egzystencji. Świata ducha nie można przedstawić
za pomocą środków, stosowanych przez sztukę realistyczną. To co nieuchwytne,
trzeba wyrażać za pomocą symboli ("Wesele" Wyspiańskiego), które mogą być
interpretowane w różny sposób. Język symbolistów jest niejednoznaczny, aluzyjny
i skojarzeniowy (wypowiedzi mają charakter pośredni, nie mówią o rzeczach
wprost. Symboliści analizują stany wewnętrzne i niepokoje człowieka, ważną rolę
odgrywa nastrój utworu. Cechy wyróżniające sztukę symboliczną:
rezygnacja z bezpośredniego opisu,
szukanie ekwiwalentu (równoważnika) zjawisk niewyrażalnych, niedostępnych
rozumowi,
symbol dwupłaszczyznowym obrazem zjawisk przedstawianych, stąd jego
bezpośrednie znaczenie bezpośrednie i pośrednie, szersze - aluzyjne i
skojarzeniowe.
Impresjonizm
Kierunek artystyczno-literacki, który głosił, że zadaniem sztuki jest
przedstawienie ulotnych wrażeń artysty. Impresjoniści nie byli zainteresowani
opisywaniem stałych cech rzeczy. Widzieli je w różny sposób ( w zależności od
własnego nastroju oświetlenia, kąta patrzenia itp.).
Ekspresjonizm
Kierunek w sztuce i literaturze, który przeciwstawiając się naturalizmowi i
impresjonizmowi - dążył do wyrażania w sposób spotęgowany i dramatyczny
wewnętrznych przeżyć twórcy.